ڍنڍ تي جيئن پڳا نيرڳ
ڍنڍ آھي پئي مرڪي
چٽن جي گرمين جو آ
پيا ھن لاب سارين ۾
خوشيءَ مان ھاري ھارياڻيون
پيا ڪن پيٽ جو پورھيو
ڦٽا ھن چيٽ ڌرتيءَ تي
پکڙيو رنگ ساوڪ آ
وڌو ڀاڪر سياري آ
نديءَ تي شام سونھري
اُڀ نيرو ولر اڏندڙ
اھي اجرا پکي لھندڙ
انھن جي سونھن نوراني
ڪروڌين جي دلين اندر
ڪڏھن ڀلجي نه رھڻي آ
ڍنڍ تي چنڊ چيٽن جو
سھاني رات جو منظر
ھي فطري سونھن جو ورثو
جيڪو مليل ازل کان آ
اسان جي سنڌ ڌرتيءَ تي
امن جي گيت جي بدران
بندوقون بم جا گولا
پيا برسن سدا اڻ کٽ
ڍنڍ جون رونقون اجڙيون
بتيلا ھن ڪنڌيءَ بيٺل
نڪي آڙيون نڪي رتبا
نڪي ڪرڙا نڪي نيرڳ
ڍنڍ جو پاڻي زھريلو
ويو بڻجي آھي ھاڻي
ڪٿا گدلاڻ آئي آ
اھا ڪنھن ڌوڙ پائي آ
ڍنڍ ۾ پيا لڙھن ڪُرڙا
۽ موراکا پيا ڦٿڪن
انھي انياءُ ايڏي تي
فريادڻ ڍنڍ ٿي آھي
ڍنڍ جي آس مُئي ناھي
سڏي ٿي وارثن کي پئي
اسان کي چين ڪٿي آيو
اسان کي چين ڪٿي آيو