ھي ذھن زنگيل ماڻھو،
گڏجڻ نه توسان ڏيندا، سَئين واٽ ڀليل ماڻھو.
مون کي به دوا گھرجي،
مون ڏانھن مسيحا اچ، تنھنجي ٿي شفا گھرجي.
دنيا لئه ڇپر ڇانءَ تون،
مون کي نه سڃاتئي بس، ڇا ڪو نه اٿئي اکيون!
آزاد رھڻ ڏي تون،
ڪر قيد نه سوچن کي، پرواز ڪرڻ ڏي تون.
خوشحال ٿيڻ کان پو،
ڪم ظرف بدلجي ويا، ڪرسيءَ جي ملڻ کان پو.
*