ھي جي موڪل ،ڏينھڙا،توبن گُذرن ٿا،
مور نه نبرن ٿا، پھر به صديون ٿا لڳن.
ڪڻڪن جا ساوا سلا، لوسڻ سرنھن ڦولار،
ساوڪ سُھڻي چئوطرف ،منظر اکين ٺار،
ڌاڻن جي ھُٻڪار ،ڳوٺ سڄو واسي ڇڏيو.
ٺاھيو ايٽم بَمُ،ڇالئه ٿا دنيا اندر،
ڪاري ڪامڻ مرض تي ڪيو مور نه ڪم،
ماڻھن لئه مَرھم،ڪونه آھيو بڻجي سگھيا.
خودڪش حملا ديس ۾ ڪندا ڇو آھيو،
يا ماڻھو ناھيو،يا دل پٿر جي اَٿَوَ.