ھوءَ مھاڻي ڄار ڇنڊي پئي،
موراکا کاريءَ ۾ رکي پئي.
تنھن جي اکين ۾ چمڪ نياري،
سانوري رنگت بيحد پياري،
خوشحاليءَ جا خواب ڏسي پئي.
بيٺل ترندا نيٺ بتيلا،
سنڌوءَ ڪپ تي مچندا ميلا،
پيءُ جو اُڊڙيل رڇ ڳنڍي پئي.
پھتو سنڌوءَ ۾ پاڻي پھتو،
پَلو اڄ يا سڀاڻي پھتو،
ويندا ختم ٿي ڏک چئي پئي.
شام جي ويلي ڪُرڙو ڇِليندي،
گھر ڀاتين لئه ٻوڙ رنڍيندي،
پنھنجو ساجن ياد ڪري پئي.
*