شال ھي ڄاڻين تون مٺي، ڪيڏو توسان چاھ،
دل ڌرتيءَ تي پوکيل تنھنجي سڪ اٿاھ،
نيڻ نڪي گمراھ،ٻيو درتن لئه اوپرو.
روز ڏسان توکي سدا،سجدي ۾ سِرُ ھيءُ،
تولئه پيو دعائون گھُران،تون خوشين ۾ جيءُ،
پرت پيالو پيءُ ،دل جي جھرڻي مان ڀري.
ظلم سَٺا ھن دل پرين،آھن ھت ڏاڍا،
پيار نڪي پنھنجن ڏنا روح اندر سڏڪا،
سدا اوجاڳا، مون کي بخشا زندگي.
ٻول مٺي تون ٻول،ماٺ نه رھ مڪلي جيان،
تون پنھنجي آواز سان روح اندر رس گھول،
ڏک ۾ آ ماحول ،کل ته ٿئي خوشين ڀريو.