تون نور لڳين ٿي پئي،
ٿئي ويس اڇو پاتو، ڄڻ حور لڳين ٿي پئي.
تون ڪونج پکيءَ وانگي
شل تون نه ڪڏھن تڙپين، ھن سنڌ ڏکي وانگي.
نيرڳ جي پرن جھڙا،
تون ويس جڏھن پاتا، فطرت جي رنگن جھڙا.
صوفيءَ جو وجّد ڀيٽا،
سڀ گھور ڪيم توتان، ڏس پير رَتل ريٽا.
اجرڪ جي ڇُرن جھڙا،
ا حساس نه ڪر زخمي، خوشبو جي وصلن جھِڙا.
پيپر ڀي ختم ٿيندا،
۽ ڏينھن وڇوڙي جا ،ھاڻي ته وري ايندا.
*