تون وڃين ٿو پيو ڄامشوري پڙھڻ،
منھنجي دل ۾ سوين وسوسا ٿا اُٿن،
گم نه ٿي ڪٿي وڃين سھڻي شامن ۾ تون،
نيڻ توکي ڏسڻ لئه متان پوءِ سڪن.
ڪنھن الھڙ ڇوڪريءَ کي ڏئي پنھنجي دل،
تون نه منھنجي محبت ڌڪاري ڇڏين،
شھر جي رونقن ۾ متان قيد ٿي،
ڳوٺ پنھنجو نه ڪٿ تون وساري ڇڏين.
ڄامشوري جي جادوءَ کان پئي ڊڄان،
جنھن گھڻين ڇوڪرين جي محبت کسي،
ڳوٺ جي ڇوڪرين کي روئاري ڇڏيو،
منھنجي دل پئي لڇي توکي ويندو ڏسي.
وڃ ڀلي ڄامشوري پڙھي موٽجانءِ
پنھنجي ننڍ پڻ جي چاھت نڪي رولجانءِ.
*