ويس تنھنجو رات جي تارن جيان،
سونھن تنھنجي آسماني روشني،
ڏند اجرا جيئن ڦڙا ھي شبنمي،
مرڪ تنھنجي باک ارپي دلنشين.
تون اَسُر جي ھير وڻندڙ آن،
سُک جي واديءَ توکي ورثو آ مليل،
تنھنجي کاڏيءَ جي مقدس تر جيان،
روح جون اکيون انھيءَ تر ۾ کُتل.
ڪر سخا تون ٻاجھ جي شيرين زبان،
عاشقي منھنجي وسيع ڪاٿو نه ڪر،
نور جي جھرڻي ۾ وھنتل آ وفا،
سڪ لامحدود جو ماپو نه ڪر.
منھنجي جذبن کي اجھو ۽ ڇانوءَ ڏي،
آٿتون ڏي منھنجي اُڊيل ھيانءَ کي.
*