رڪشي تي چڙھي پُھتينءَ،
ڪاليج جي در اڳيان، مون ڏانھن ڏسي مُرڪي.
ميھڙ جو شھر سھڻو،
ماڻھو ڀي مٺا ماکي، محبوب جو گھر سھڻو.
آچر نه اچي ڪڏھين،
پيو روز ڏسان توکي، موڪل نه ٿئي ڪڏھين.
ڪا سونھن ڪُٺي آھي،
قانون بڻيل بيوس، ڪا ماءُ مُٺي آھي.
ڇو ياد اچي ٿي پئي،
وسري نه سگھي مون کان، دل منجھ وَسي ٿي پئي.
*