اي چنڊ بسنتي چيٽن جا،
تون منھنجي پيڙا ڄاڻين ٿو،
جذبا لڇن ٿا اندر ۾،
تون چانڊوڪيءَ کي اماڻين ٿو.
بي داغ ھي تو ۾ چانڊوڪي،
جنھن وقت چمي ٿي ڌرتيءَ کي،
تنھن وقت شدت سان ياد مون کي،
ھو سنڌ پري ڏاڍو ٿي اچي.
مون پيار انھيءَ جي ساک ڀري،
سن سيد جي تربت جي مٿان،
ھي فرق سماجي ۽ رنڊڪ،
ڄڻ بيٺل ڪارونجھر اڳيان.
دردن جو سمنڊ آ نيڻن ۾،
پَر ننڊ نڪي آ نيڻن ۾.
*