يارهون بگهڙ
عورت ڊوڙندي رهي.
بگهڙ سندس پيڇو ڪندا رهيا.
اوچتو عورت کي ٿاٻو آيو تہ هن سيني ڀَر وڃي زمين تي ڦھڪو ڪيو. هيٺ ڪِرڻ سان ئي هن وکريل وارن کي مُنھن تان پري ڪري، هڪدم ڪنڌ ورائي پوئتي ڏٺو.
ڪيترائي بگهڙ ڊوڙندا عورت ڏانھن وڌي رهيا هئا.
عورت تڪڙ ۾ اٿي ۽ بنا ساهيءَ جي وري ڊوڙڻ شروع ڪيائين. عورت کي پڪ هئي تہ، سندس تيز ڊوڙ سبب بگهڙ هن تائين نہ پھچي سگهندا ۽ سج لھڻ کان اڳ ۾ هوءَ ڪنھن محفوظ هنڌ تي پھچي ويندي.
عورت ڊوڙندي رهي.
بگهڙ سندس پيڇو ڪندا رهيا.
لڳاتار ڊوڙندڙ عورت کي اوچتو احساس ٿيو تہ، بگهڙن جي ڊوڙڻ جا آواز هن جي ويجهو ٿيندا پيا وڃن. نہ چاهيندي بہ هڪ لمحي لاءِ بيھي هن پوئتي نھاريو تہ سندس لڱ ڪانڊارجي ويا!
خونخوار بگهڙن جون زبانون سندن وات جي پاسي وارن وڏن ڏندن وچ مان ٻاهر لُڏي رهيون هيون ۽ اهي تيزيءَ سان اڳتي وڌندا پئي آيا.
عورت پنھنجي جسم جي پوري طاقت گڏ ڪئي ۽ وري ڊوڙڻ شروع ڪيائين. هن سامھون نظر ايندڙ وڻن جي جُهڳٽي تائين پھچڻ ٿي چاهيو، جيئن ڪنھن وڻ مٿان چڙهي پنھنجي جان بچائي سگهي پر جيئن پوءِ تيئن بگهڙن جي ڊوڙڻ جا آواز سندس ويجهو ٿيندا پئي ويا. وڻن جي جُهڳٽي جي ويجهو پھچي عورت جي ڊوڙڻ جي رفتار گهٽجي وئي. هن کي پڪ ٿي ويئي تہ هاڻي هوءَ پاڻ کي بگهڙن جي حملي کان نہ بچائي سگهندي.
سج لھي ويو ۽ بگهڙ عورت جي ويجهو پھچندا ويا.
عورت آخري ڀيرو تيز ڊوڙڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ وڻن جي جُهڳٽي ۾ پھچي وئي. وڻن جي جُهڳٽي ۾ هن هيڏانھن هوڏانھن ڊوڙي، چڙهڻ لائق ڪنھن محفوظ وڻ جي ڳولا ڪئي تہ، اڌ اونداهيءَ ۾ بگهڙ سندس چوڌاري ڦِري آيا.
عورت ويجهو موجود هڪ وڻ تي چڙهڻ جي ڪوشش ڪئي تہ، هڪ بگهڙ جا تکا ڏند سندس هڪ پير ۾ چُڀي ويا. هن ڇڪ ڏئي پنھنجو پير بگهڙ جي ڏندن مان ڇڏايو ۽ وڻ تي چڙهي وئي.
سڀئي بگهڙَ وڻ جي چوڌاري گهيرو ڪري ويھي رهيا.
وڻ تي چڙهي ويل عورت هڪ مٿاهين ڏار تي ويھي، هٿ جو زور ڏئي پنھنجي زخمي پير منجهان ٽمندڙ رت کي روڪڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ پوءِ هيٺ نھاري بگهڙن جي ڳڻپ ڪئي. چمڪندڙ اکين سان عورت ڏانھن گُهوريندڙ اهي ڏھہ بگهڙ هئا. سخت تڪليف، ٿڪاوٽ ۽ خوف سبب عورت اکيون بند ڪري ڇڏيون. ڪيتري دير کان پوءِ چنڊ جي روشنيءَ ۾ عورت اکيون کولي، وڻ کي گهيرو ڪري ويٺل بگهڙن ڏانھن ڏٺو.
ڏهن ئي بگهڙن جون چمڪندڙ اکيون عورت ۾ کُتل هيون ۽ چنڊ جي روشنيءَ ۾ بگهڙن جا ڏند چٽا نظر اچي رهيا هئا.
عورت کي هيٺ نھاريندي ڏسي هڪ بگهڙ اٿي بيھي، مٿي مُنھن ڪري اوناڙ ڪئي. جواب ۾ مٿان کان ڪنھن بگهڙ اوناڙ ڪئي تہ، عوت ڇرڪي مٿي نھاريو. وڻ تي ويٺل عورت چنڊ جي روشنيءَ ۾ ڏٺو تہ، ساڳئي وڻ تي سندس مٿان واري ڏار تي يارهون بگهڙ موجود هو.