سمنڊ، سندري ۽ بادل
سمنڊَ جي لھرن اڳتي وڌي سندريءَ جي پيرن کي چميو تہ سندري پنھنجي پيرن ۾ لھرن کي ڏسي مُرڪي پئي. سمنڊَ کي سندريءَ جي مُرڪ ويتر موهي وڌو. سمنڊ بي اختيار ٿي پنھنجي لھرن سان سندريءَ کي ڀاڪر ۾ ڀري ورتو. سمنڊ جي ڀاڪر ۾ اچي سندريءَ ٽھڪ ڏنا تہ سمنڊ مست ٿي ويو. سمنڊ جي مستي محسوس ڪري سندري ڊڄي وئي ۽ هن خشڪيءَ طرف ڊوڙڻ شروع ڪيو. سمنڊ جي لھرن سندريءَ جو پيڇو ڪيو پر سندري سمنڊ ڪناري پيل پٿرن مٿان چڙهي وئي. سمنڊَ، پٿرن مٿان بيٺل سندريءَ کي ڇنڊا هڻي سڏيندو رهيو پر سندري هيٺ نہ لٿي. ڪجهہ دير کان پوءِ سندري اتان هلي وئي تہ سمنڊ اداس ٿي پيو.
ان ڏينھن کان وٺي سمنڊ بيچين رهڻ لڳو. هو روز صبح کان وٺي سندريءَ جو انتظار ڪندو هو. ڏينھن گذرڻ سان گڏ سمنڊ جي بيچيني وڌڻ لڳندي هئي ۽ شام کان پوءِ هو ديوار سان ٽڪرائجڻ لڳندو هو.
سمنڊ ڪيترائي ڏينھن سندريءَ جو انتظار ڪيو پر سندري وري سمنڊ ڪناري نہ آئي. سمنڊ سڄو ڏينھن سندريءَ جو انتظار ڪرڻ کان پوءِ، رات جو چنڊ کي منٿون ڪندو هو تہ، هو سُندريءَ تائين سندس نياپو پھچائي ۽ سندريءَ کي سندس بيچينيءَ بابت ٻُڌائي پر چنڊُ، سمنڊ کي نظر انداز ڪري پنھنجو سفر جاري رکندو هو. جيئن جيئن چنڊ مٿي چڙهندو هو، تيئن سمنڊ جي بيچيني وڌڻ لڳندي هئي.
ڪيترن ڏينھن کان پوءِ بادل آيو تہ سمنڊَ، بادل ڏانھن ڏسي کيس منٿ ڪئي تہ هو سندريءَ کي ڳولي ۽ کيس ٻُڌائي تہ، سمنڊَ هن لاءِ بيچين آهي ۽ کيس سڏي ٿو.
بادل، سندريءَ خاطر کيس نظر انداز ڪرڻ سبب سمنڊ کان ناراض هو، پر بادل کي سمنڊ جي بيچينيءَ سبب، سمنڊ تي رحم اچي ويو ۽ هو سندريءَ جي ڳولا ۾ هليو ويو.
بادل ڪيترن ئي ڏينھن تائين شھرن، ڳوٺن، وستين، واهڻن، پھاڙن ۽ صحرائن مٿان مٿان هلندو ۽ سندريءَ جي ڳولا ڪندو رهيو پر هن کي ڪٿي بہ سندري نظر نہ آئي. گهڻي وقت جي ڳولا کان پوءِ، هڪ ڏينھن بادل اونچائيءَ تان سندريءَ کي ڏسي ورتو. سندريءَ کي سمنڊ جو نياپو ڏيڻ لاءِ بادل هيٺ لھي آيو. سندريءَ کي ڀرسان اچي ڏسڻ کان پوءِ، بادل پاڻ سندريءَ تي موهجي پيو ۽ هن سندريءَ کي سمنڊ جو نياپو نہ ڏنو.
هزارين صديون گذري ويون آهن پر سمنڊ اڄ تائين سندريءَ لاءِ بيچين آهي!