آخري نوٽ
مسڪين مريض شام جو پنھنجي گهر ۾ موجود سمورا پئسا کڻي اسپيشلسٽ ڊاڪٽر جي پرائيويٽ ڪلينڪ تي پھتو. اچڻ شرط هن کان ڳري في وصول ڪئي وئي ۽ پوءِ کيس مريضن جي ڊگهي قطار ۾ ويھاريو ويو. ڊگهي انتظار کان پوءِ سندس وارو آيو تہ کيس ڊاڪٽر جي ڪمري ۾ موڪليو ويو. مريض کي تپاسڻ کان پوءِ، ڊاڪٽر ڪميشن وارين دوائن جي ڊگهي لسٽ لکي ۽ مريض کي هڪ مخصوص ميڊيڪل اسٽور جو ڏَسُ ڏئي، پندرهن ڏينھن کان پوءِ ٻيھر اچڻ جو چئي روانو ڪري ڇڏيو.
اڻ ڄاڻ مسڪين مريض مخصوص ميڊيڪل اسٽور تي پھچي، ڊاڪٽر جي لکي ڏنل ڊگهي لسٽ مطابق دوائون خريد ڪيون تہ سندس کيسو خالي ٿي ويو.
پندرهن ڏينھن کان پوءِ مسڪين مريض قرض کڻي اسپيشلسٽ ڊاڪٽر جي ڪلينڪ تي پھتو. مريض کان ٻيھر ڳري في اوڳاڙي وئي. ڊاڪٽر کيس ٻيھر ڪميشن وارين دوائن جي ڊگهي لسٽ ڏئي، پندرهن ڏينھن کان پوءِ وري اچڻ لاءِ چئي روانو ڪيو ۽ مريض کي مخصوص ميڊيڪل اسٽور تان ڊگهي لسٽ مطابق، ڪميشن واريون دوائون خريد ڪرڻيون پيون.
ٽيون ڀيرو ڊاڪٽر ڏانھن وڃڻ لاءِ مسڪين مريض کي پنھنجي گهر جا ٽپڙ کپائڻا پيا. ڳري في، پندرهن ڏينھن کان پوءِ وري اچڻ جي هدايت، دوائن جي ڊگهي لسٽ ۽ مخصوص ميڊيڪل اسٽور جو ورجاءُ ٿيو، پر مرض گهٽجڻ بجاءِ وڌندو ئي رهيو.
غريب پوڙهو شخص هر پندرهين ڏينھن اسپيشلسٽ ڊاڪٽر جي پرائيويٽ ڪلينڪ تي ويندو رهيو، هن جي گهر جو سامان وڪرو ٿيندو رهيو، هن تي قرض بہ چڙهندو رهيو ۽ سندس مرض بہ وڌندو رهيو!
جڏهن بيمار پوڙهي کي نہ ڪٿان قرض ملڻ جي اميد رهي ۽ نہ ئي سندس گهر ۾ وڪرو ڪرڻ جھڙو ڪو سامان بچيو،
تڏهن مسڪين ٻُڍڙو اسپيشلسٽ ڊاڪٽر جي ڪلينڪ تي پھتو تہ، ڳري في ڏيڻ کان پوءِ وٽس تمام گهٽ پئسا بچيا. هن ڊاڪٽر کي دوائون گهٽ لکڻ جي گذارش ڪئي. ڊاڪٽر سندس ڳالھہ ٻُڌي اڻ ٻڌي ڪري، وري بہ ڪميشن وارين دوائن جي ڊگهي لسٽ لکي ڏيڻ کان پوءِ چيو، ”تنھنجي لاءِ اهي سڀ دوائون کائڻ بيحد ضروري آهن، نہ تہ مري ويندين.“
سخت بيمار ٻُڍڙي ڪلينڪ منجهان ٻاهر نڪري، پنھنجي کيسي ۾ پيل آخري نوٽ ڪڍي ڏٺو ۽ ميڊيڪل اسٽور ڏانھن وڃڻ بجاءِ، بازار مان وڃي هن پنھنجي لاءِ ڪفن خريد ڪري ڇڏيو!