فڪشنسٽ
منھنجي ڳالھہ ٻُڌي سٺي شخصيت واري انھيءَ ماڻھوءَ چيو، ”بھتر آهي تہ توهان ريلوي اسٽيشن تي هليا وڃو. رات جو دير سان ٻنھي پاسن ڏانھن ويندڙ گاڏيون هن شھر جي اسٽيٽس تي بيھنديون آهن.“
مون انھيءَ شخص کان ريلوي اسٽيشن جو رستو پڇيو.
ھن وراڻيو، ”ريلوي اسٽيشن شھر کان ڪجهہ پري آهي پر هن مھل توهان کي ريلوي اسٽيشن ڏانھن وڃڻ لاءِ ڪا بہ سواري نہ ملندي.“
مان وڌيڪ پريشان ٿي ويس.
مون کي پريشان ڏسي انھيءَ شخص مُرڪي چيو، ”ڪلاڪ کن جو پنڌ آهي ۽ خطري جھڙي بہ ڪا ڳالھہ ناهي. هليا وڃو.“
مون ڊگهو ساھہ کڻي هن کان رستو پڇيو ۽ سندس مھرباني مڃي، ريلوي اسٽيشن واري رستي ڏانھن هليو ويس.
چانڊوڪي رات هئي، تنھن ڪري هر طرف چِٽي نظر پئجي رهي هئي. ڪلاڪ بدران مون ڏيڍ ڪلاڪ پنڌ ڪيو پر ڪنھن ريلوي اسٽيشن جا آثار نظر نہ آيا. واپس موٽڻ لاءِ سوچيم پر پويان رات گذارڻ جو ڪو وسيلو نہ هو، تنھن ڪري وري بہ اڳتي وڌيس. اڍائي ڪلاڪن جي لڳاتار پنڌ کان پوءِ ڏاڍي ٿڪل حالت ۾ ريلوي اسٽيشن تي پھتس.
پليٽ فارم تي ٻہ ليمپ پوسٽ هئا جن جي روشني هونئن تہ اڻ پوري هجي ها پر چانڊوڪي رات هجڻ ڪري سڀ ڪجهہ صاف نظر اچي رهيو هو. پليٽ فارم بلڪل خالي ۽ ويران هو. مون سڄي ريلوي اسٽيشن گهمي ڏٺي پر عملي جو ڪوبہ ماڻھو مون کي نظر نہ آيو. مان پليٽ فارم تي موجود هڪ بينچ تي ويھي رهيس ۽ پنھنجو سفري بيگ ڀرسان رکي ڇڏيم. مون سگريٽ دکائي پليٽ فارم تي هڪ طرف ڏٺو تہ، ڪجهہ فاصلي تان هڪ شخص کي پاڻ ڏانھن ايندي ڏٺم. هي اهو ئي شخص هو، جنھن ننڍڙي شھر ۾ مون کي ريلوي اسٽيشن جو رستو ٻُڌايو هو. اهو شخص منھنجي ويجهو پھتو تہ، مون اٿي بيھي هن ڏانھن هٿ وڌائيندي چيو، ”جيڪڏھن توھان کي بہ هتي اچڻو هو تہ گڏجي اچون ها.“
انھيءَ شخص بينچ تي ويھندي چيو، ”مون کي ڪلاڪ ڏيڍ جو ڪم هو، ان ڪري توهان کي نہ چيو هئم.“
مون هن جي ڀرسان ويھي پڇيو، ”هتي اچڻ لاءِ توهان وٽ ڪا سواري هئي ڇا؟“
هن انڪار سان ڪنڌ لوڏي وراڻيو، ”نہ مان بہ پنڌ آيو آهيان. ڪلاڪ اڳ ۾ شھر کان نڪتو هئس.“
مون حيرت سان چيو، ”پر مون کي تہ هتي پھچڻ ۾ اڍائي ڪلاڪ لڳي ويا!“
هن مُرڪي وراڻيو، ”ڪڏهن ڪڏهن اهو رستو ڊگهو ٿي ويندو آهي!“
مون ڪوبہ جواب نہ ڏنو. مون کي هن جي اها ڳالھہ سمجهہ ۾ نہ آئي تہ، ڪڏهن ڪڏهن اهو رستو ڊگهو ڇو ٿي ويندو آهي! هن جي ڳالھہ ۾ ڪجهہ پراسراريت محسوس ٿي رهي هئي.
هو خاموش ويٺو رهيو.
هن جي خاموشي مون کي وڌيڪ پراسرار لڳي، تنھن ڪري سندس خاموشي ختم ڪرڻ لاءِ پڇيم، ”توهان ڇا ڪندا آهيو؟“
چيائين، ”مان ليکڪ آهيان.“
پڇيومانس، ”ڇا لکندا آهيو؟“
چيائين، ”پراسرار ڪھاڻيون لکندو آهيان.“
اهو چئي هو غائب ٿي ويو!