عاشقَ سدائين انتظار ڪندا آهن!
هوءَ گلن جي وچ ۾ جاگنگ ٽريڪ تي واڪ ڪندي هئي ۽ مان بڙ جي وڏي وڻ جي هيٺان رکيل بينچ تي ويٺل هوندو هئس. هن جي وڃڻ کان پوءِ مان بہ خاموشيءَ سان اٿي باغ کان ٻاهر نڪري ويندو هئس.
هڪ ڏينھن مان ڪنڌ هيٺ ڪري ويٺو هئس تہ، هوءَ خاموش قدمن سان هلندي منھنجي ڀرسان اچي بيٺي. جهڪيل ڪنڌ سان منھنجي نظر هن جي پيرن تي پئي تہ مان اٿي بيھي رهيس.
پڇيائين، ”تون هتي روز ڇو ايندو آهين؟“
وراڻيم، ”فقط توکي ڏسڻ لاءِ.“
هن حيرت سان مرڪي پڇيو، ”فقط هڪ نظر مون کي ڏسڻ لاءِ...!؟“
ڪنڌ هيٺ ڪري چيم، ”ها... ۽ پوءِ توکي ويندي لڳاتار ڏسندو رهندو آهيان.“
پڇيائين ”ڇا تون مون کي سدائين لاءِ پنھنجي اکين جي اڳيان رکڻ چاهيندين؟“
مون کي پنھنجي ڪنن تي اعتبار نہ آيو. مون ڪنڌ کڻي هن ڏانھن ڏٺو پر ٻي يقينيءَ سبب ڪو بہ جواب نہ ڏئي سگهيس.
هن هڪدم پڇيو، ”جلدي ٻڌاءِ ها يا نہ؟“
مون تڪڙ ۾ چيو، ”ها.“
هوءَ مرڪي پئي. چيائين، ”منھنجو انتظار ڪجانءِ. مان شام جو واپس اينديس.“
مان هن جو انتظار ڪرڻ لاءِ اتي ئي، بڙ جي پوڙهي وڻ هيٺان رکيل بينچ تي ويھي رهيس.
شام جو هوءَ نہ آئي، ٻئي ڏينھن صبح جو بہ هوءَ نہ آئي.
مان لڳاتار اتي ويٺو رهيس... ۽ منھنجي زندگيءَ جي شام ٿي وئي!
مان وڃڻ لڳس تہ، بڙ جي قديم وڻ چيو، ”تون ڀلي هليو وڃ پر مان هن جو صدين تائين انتظار ڪندو رهندس.“