ماسڪ مٿان نظر ايندڙ اکيون
هن جي چھري تي بہ ماسڪ هو، جنھن منجهان فقط هن جون اکيون نظر اچي رهيون هيون.
مون ڏانھن ڏسندي پڇيائين، ”مون کي سڃاڻو ٿا؟“
سندس اکين جي تاثر منجهان محسوس ٿيو تہ، هن اهو سوال شرارت سان مُرڪندي پڇيو هو.
ڊگهو ساھہ کڻي، سندس اکين ۾ نھاريندي وراڻيم، ”مان انھن اکين کي ڪيئن ٿو وساري سگهان، جن ۾ نھاريندي مون کي پنھنجي لاءِ محبت جو سمنڊ نظر ايندو آهي!“
ڪجهہ دير پنھنجين سمنڊ جھڙين گهرين اکين سان منھنجي ماسڪ پاتل چھري ڏانھن ڏسندي رهي ۽ پوءِ اداسيءَ سان چيائين، ”ڪيترا ڏينھن ٿيا آهن، پاڻ مليا ناهيون... !“
ٿڌو ساھہ کڻي وراڻيم، ”وبا جي ڏينھن ۾ اسان جو نہ ملڻ ئي بھتر آهي!“
هن ڪو بہ جواب نہ ڏنو. سندس سمنڊ جھڙين اکين منجهان ٻہ موتي نڪتا ۽ هن جي چھري تي پاتل ماسڪ ۾ جذب ٿي ويا.
پيار سان وراڻيم، ”وري وقت ورندو ۽ اسان هڪ ٻئي جو هٿ جهلي وري هلنداسين.“
منھنجي ڳالھہ سان هن جي اکين ۾ آئيندي جي اميد جاڳي پئي. ٽشو پيپر سان پنھنجيون پنبڻيون اگهندي، مُرڪي چيائين، ”لاڪ ڊائون کان پوءِ پھريون ڀيرو توهان کي روبرو ڏٺو اٿم. سوچيان پئي ته... مان خواب پئي ڏسان يا واقعي توهان منھنجي سامھون موجود آهيو!“
مُرڪي وراڻيم، ”تون منھنجي زندگيءَ جو خواب آهين ۽ مان تنھنجي زندگيءَ جي حقيقت آهيان... !“
هوءَ ڪجهہ دير مون کي چِتائي ڏسندي رهي. ماسڪ ۾ مُرڪندي رهي ۽ پوءِ ڪو خيال سندس ذهن ۾ آيو تہ چيائين، ”پاڻ کي چھنڊڙي هڻي ڏسان، جيئن پَڪَ ٿئي تہ توهان حقيقت ۾ منھنجي سامھون آهيو!“
مُرڪي وراڻيم، ”چھنڊڙي پاڻ کي نہ مون کي پاءِ، تہ جيئن مون کي بہ خبر پوي تہ منھنجي زندگيءَ جو خواب، حقيقت ۾ منھنجي سامھون موجود آهي!“
هن هڪدم منھنجي ٻانھن تي چھنڊڙي پائي خوشيءَ منجهان چيو، ”توهان تہ حقيقت ۾ مون سان گڏ آهيو، مان خواب نہ پئي ڏسان!“
مان هن کي سندس ڪار تائين ڇڏڻ ويس.
هوءَ پنھنجي ڪار جي ڊرائيونگ سيٽ تي ويٺي تہ چيم، ”محبت ۾ ماڻھو ڪنھن تي مرندا آهن پر مان توتي جيئندو آهيان!“
ڪنڌ مٿي ڪري مون ڏانھن ڏسندي اداسيءَ سان چيائين، ”وبا جي هنن ڏينھن ۾ توھان اهو نہ وسارجو تہ، اسان گڏ جيئڻ ۽ گڏ مرڻ جو قسم کنيو هو... !“
ڪجهہ سوچي مُرڪي چيم، ”اڌ قَسم تون ٽوڙي ڇڏ، اڌ قَسم مان ٿو ٽوڙيان، ڇو تہ مان توسان گڏ جيئڻ ٿو چاهيان... !“
هن ڪار جو دروازو بند ڪيو ۽ شيشي جي پويان پنھنجي چھري تان ماسڪ لاهي مُرڪي مون ڏانھن ڏٺائين.
هن کي مُرڪندي ڏسي مون کي يقين ٿي ويو تہ، هڪ ڏينھن دنيا ۾ ڪنھن جي بہ چھري تي ماسڪ نہ هوندو ۽ اسان ٻَئي، هڪ ٻِئي جو هٿ جهلي، خوشيون ملھائيندڙ ماڻھن جي هجومن وچ مان، گيت ڳائيندا ايئن ڊوڙندا وينداسين، ڄڻ هوائن ۾ اُڏامندا هُجون....!