ڪفن جا ٽڪرا
سخت گرميءَ ۾ ڊگهو پنڌ ڪري گهر پھچڻ سبب پوڙهي شخص جا ڪپڙا مڪمل طور تي پگهر ۾ آلا ٿي ويا هئا. پگهريل جسم سان چنبڙيل ململ جي اڇي رنگ واري قميص منجهان سندس هڏِين جِي مُٺ جھڙو ڏٻرو جسم نظر اچي رهيو هو. کٽ تي ويھڻ کان پوءِ بہ سندس سھڪو گهٽ نہ ٿيو. وات سان ڊگها ساھہ کڻڻ ڪري هن جو سينو هيٺ مٿي ٿي رهيو هو ۽ سندس ڪنڌ جون رڳون ڇڪجي رهيون هيون.
کٽ جي ڀرسان فرش تي ويٺل پوڙهي عورت اٿي. هن گهڙا منجيءَ تي رکيل گلاس کڻي گهڙَي ۾ وڌو ۽ پاڻيءَ جو گلاس ڀري اچي مڙس جي هٿ ۾ ڏنائين. پوڙهي مڙس ڏڪندڙ هٿ سان گلاس ورتو. هن ڪجهہ پاڻي پيتو ۽ ڪجهہ هٿ جي ڏڪڻيءَ سبب سندس پگهر هاڻن ڪپڙن تي هارجي پيو.
پوڙهيءَ مڙس جي ڀرسان کٽ تي پيل سيڌي جي سامان جون ٿيلھيون کڻي چلھہ جي ڀرسان رکيون ۽ موٽي اچي وري فرش تي ويھي هن ڪئنچي کنئي.
مڙس اُڀ ساهيءَ سبب ڊگها ڊگها ساھہ کڻندي حيرت سان چيو، ”مان تہ پنھنجي لاءِ رکيل ڪفن وڪڻي سيڌو وٺي آيو آهيان. تو چيو هو تہ بک مري ويندينءَ پر تون پنھنجي لاءِ خريد ڪري رکيل ڪفن نہ کپائيندينءَ، پوءِ تو پنھنجي ڪفن کي ٽڪرا ٽڪرا ڇو ڪري ڇڏيو آهي؟!“
عورت پنھنجي ڪفن جي بچيل باقي ڪپڙي تي ڪئنچي هلائيندي وراڻيو، ”منھنجي هِڪڙي ڪفن منجهان کوڙ ماسڪ ٺھي پوندا.“
مڙس جي نرڙ تي گهنج پئجي ويا. وڏا ساھہ کڻندي وڌيڪ حيرت سان پڇيائين، ”وڃين تہ ڪيڏانھن ڪونہ ٿي. ڇا ڪندينءَ ايڏا ماسڪ؟“
پوڙهي عورت ٿلھن شييشن وارِي نظر جِي عينڪ پائي، سئيءَ ۾ ڌاڳو وڌو ۽ پوءِ ڪفن جي ٽُڪرن منجهان هڪ ٽڪرو کڻي ماسڪ سبندي چيو، ”هڪ ماسڪ تون پائجانءِ، ٻيا سڀئي ورهائي ڇڏينديس. متان ڪو ماڻھو منھنجي ڪفن منجهان ٺاهيل ماسڪ پائڻ سبب وبا ۾ مرڻ کان بچي پوي!“
پوڙهو شخص زال جي ڳالھہ ٻُڌي، سڌو ٿي کٽ تي ليٽي پيو ۽ سندس ساھہ جو پکي پرواز ڪري ويو!