مجبوري
مون هن کي گهڻو ئي سمجهايو. کيس خودڪشي ڪرڻ کان روڪڻ جي ڪوشش ڪيم پر هن منھنجي ڳالھہ نہ مڃي.
چيائين، ”خودڪشي ڪرڻ منھنجي مجبوري آھي. توکي مجبور انسان جي مدد ڪرڻ گُهرجي.“
هن جي مدد جو فيصلو ڪري، مان هن کي شھر جي سڀ کان وڏي بلڊنگ جي ڇت تي وٺي ويس.
هن گهڻ ماڙ عمارت جي ڇت تان هيٺ نھاري چيو، ”قبضن سبب رستو سوڙهو ٿي ويو آهي. هتان ٽپو ڏئي خودڪشي ڪرڻ سان سوڙهو ٿيل رستو ڪيتري دير تائين بند ٿي ويندو!“
مان هن کي انڊس هاءِ وي تي وٺي ويس.
هن انڪار سان ڪنڌ لوڏي چيو، ”هن شاهراھہ تي هونءَ ئي وڌيڪ ماڻھو ٿا مرن. مان هتي مرندڙ ماڻھن جي انگ ۾ واڌاري جو سبب نٿو بڻجڻ چاهيان!“
مان هن کي ريلوي لائين تي وٺي ويس.
ريل اچڻ ۾ دير ڪئي تہ هن چيو، ”اسان جي ملڪ ۾ ريل سدائين ليٽ هوندي آهي. آخر مان خودڪشيءَ لاءِ ڪيترو انتظار ڪندس!“
مان هن کي سنڌو درياھہ جي ڪناري تي وٺي ويس.
سنڌوءَ ڏانھن ڏسندي چيائين، ”درياھہ ۾ تہ ٻُڌي مرڻ جيترو پاڻي بہ ناهي جو مان خودڪشي ڪري سگهان!“
مان هن کي شھر جي هڪ هوٽل تي وٺي ويس ۽ چيم، ”هتي ڪجهہ گُهرائي کائي ڇڏ، ٿوري دير ۾ ئي مري ويندين.“
هن ڪوبہ جواب نہ ڏنو. ڪنڌ هيٺ ڪري ويھي رهيو.
پڇيومانس، ”خودڪشيءَ جو ارادو تبديل ڪري ڇڏيو اٿئي ڇا؟“
انڪار سان ڪنڌ لوڏي چيائين، ”نه!“
چيومانس، ”تہ پوءِ کاڌو ڇو نٿو گُهرائين!“
ٿڌو ساھہ کڻي چيائين، ”مون وٽ کاڌو کائڻ جيترا پئسا هجن ها تہ مان خودڪشي ڇو ڪيان ها!“