وتايو، گامون ۽ ٽيون شخص
قلمڪارن جي ڊگهي قطار کان ٻاهر هڪ اهڙو قلمڪار بيٺو هو، جيڪو ڪنھن مھل قطار ۾ بيٺل قلمڪارن ڏانھن ڏسي ٽھڪ ڏئي رهيو هو تہ، ڪنھن مھل رڙيون ڪري روئي رهيو هو!
وتائي اهو لڪاءُ ڏٺو تہ هن خيمي جي ٻاهران بيٺل دربانَ کان وڃي پڇيو، ”اهي سڀ قلمڪار شعر و شغل کاتي جي وزير کي ڇاجيون درخواستون ڏيڻ لاءِ بيٺا آهن؟“
دربان وراڻيو، ”اهي سڀ قلمڪار تمغي جا طلبگار آهن. هرڪو چاهي ٿو تہ وزير باتدبير، بادشاھہ سلامت کي سفارش ڪري کيس بادشاهي تمغو عطا ڪرائي.“
وتائي حيرت سان قلمڪارن جي قطار ڏانھن ڏٺو.
دربان پڇيو، ”تون بہ ڪو قلمڪار آهين ڇا؟“
وتائي وراڻيو، ”نہ. منھنجو نالو وتايو آهي ۽ قطار ۾ بيٺل اهي قلمڪار منھنجي گفتن کي مشڪري سمجهندا آهن!“
دربان رازداريءَ سان چيو، ”قلمڪارن جي چوغي ۾ ڪيترائي ماڻھو اصل ۾ پاڻ مشڪرا هوندا آهن. چاهين تہ تون بہ بادشاهي تمغي لاءِ درخواست داخل ڪرائي سگهين ٿو.“
وتائي وراڻيو، ”فقيرن کي تمغي جي طلب ناهي هوندي.“
وتايو ڪجهہ فاصلي تي پيل خالي بينچ تي وڃي ويھي رهيو ۽ سوچَ ۾ پئجي ويو.
اوچتو گامون اچي وتائي جي ڀرسان ويٺو.
وتائي هڪ نظر بادشاهي تمغي جي طلبگار قلمڪارن جي قطار کان ٻاهر بيٺل اڪيلي قلمڪار ڏانھن ڏٺو ۽ پوءِ گامونءَ ڏانھن ڏسندي پڇيو، ”اهو قلمڪار ٽھڪ بہ ڏئي ٿو تہ رڙيون ڪري روئي بہ ٿو. اها ڪھڙي ماجرا آهي؟“
گامونءَ وراڻيو، ”اِهو قلمڪار ٽھڪ بادشاهي تمغي جي طلبگار قلمڪارن ڏانھن ڏسي پيو ڏئي ۽ روئي ديس جي دردن سبب احتجاج خاطر ٿو.“
وتائي ڪنڌ ورائي هڪ ئي وقت کِلندڙ ۽ روئندڙ قلمڪار ڏانھن ڏٺو تہ گامونءَ چيو، ”اِهو اُهو قلمڪار آهي، جنھن بادشاهي تمغو قبول ڪرڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو آهي!“
وتائي مُرڪي وراڻيو، ”فقيرن جيان اهو قلمڪار بہ تمغي جو تمنائي ناهي تہ، پڪ سان اهو بي تاج بادشاھہ آهي!“