ناراض منصف
وڏي عدالت جي وڏي ايوان ۾ وڏي منصف جي سامھون ڪٽھڙي اندر اهو ملزم بيٺو هو، جنھن تي چئن سالن جي ننڍڙي نياڻيءَ سان جنسي ڏاڍائي ڪرڻ جو الزام هو.
منصف عدالت جي ايوان ۾ ويٺل انھيءَ ماءُ ڏانھن ڏٺو، جنھن جي هنج ۾ سندس چئن سالن جي ڌيءَ هئي.
جنسي زيادتيءَ جو شڪار ٿيل معصوم نياڻي ماءُ سان چنبڙيل هئي ۽ هن پنھنجو مُنھن ماءُ جي ڇاتيءَ ۾ لڪائي، اکيون بند ڪري ڇڏيون هيون.
منصفَ ڪنڌ ورائي ڪٽھڙي ۾ بيٺل ملزم ڏانھن ڏٺو ۽ پوءِ فيصلو ٻڌايو، ”سمورين ثابتين کان پوءِ معصوم نياڻيءَ سان ڏاڍائي ڪندڙ کي موت جي سزا ڏجي ٿي.“
عدالتي ايوان ۾ موجود ماڻھن منصف جي فيصلي تي واھہ واھہ ڪئي تہ، ماءُ جي جسم سان چنبڙيل معصوم نياڻي امڙ جي هنج مان لھي، ڊوڙندي عدالتي ايوان کان ٻاهر هلي وئي.
منصف ۽ عدالت جي ايوان ۾ موجود سڀ ماڻھو حيران ٿي ويا.
منصفَ ڏاڍائيءَ جو شڪار ٿيل نياڻيءَ جي ماءُ ڏانھن ڏٺو تہ، عورت اٿي بيھي عرض ڪيو، ”منھنجين ٻين نياڻين سان بہ ڏاڍائي ٿي آهي!“
منصف حيرت سان پڇيو، ”ڪٿي آهين تنھنجيون اهي نياڻيون؟“
عورت جي جواب کان اڳ ۾ ئي، ڏاڍائيءَ جو شڪار ٿيل سندس چئن سالن جي نياڻي ايوان ۾ واپس آئي. سندس پٺيان هزارين معصوم نياڻيون وڏي عدالت جي وڏي ايوان ۾ داخل ٿي ويون، جن ۾ ڪيتريون بانبڙا پائيندڙ ننڍڙيون نياڻيون بہ شامل هيون. ڪيتريون ئي ننڍڙيون نياڻيون ريھاٽ ڪري روئي رهيون هيون ۽ ٻيون سخت هيسيل بيشمار نياڻيون خوف سبب ڪنبي رهيون هيون.
منصف حيرت سان عورت ڏانھن ڏسندي پڇيو، ”ڇا اهي سڀ ٻارڙيون تنھنجيون نياڻيون آهن!؟“
عورت جي اکين منجهان ٻہ لُڙڪ ٽِمي ڌرتيءَ تي ڪِريا تہ، عدالتي ايوان ۾ بارش کان پوءِ جھڙي مِٽيءَ جي مھڪ ڦھلجي ويئي.
عورت ٿڌو ساھہ کڻي وراڻيو، ”ها، مان انھن سڀني نياڻين جي ماءُ آهيان.“
منصف پڇيو، ”ڇا انھن سڀني معصوم نياڻين سان جنسي ڏاڍائي ٿي آهي؟“
عورت وراڻيو، ”جيڪي نياڻيون روئي رهيون آهن، انھن سان ڏاڍائي ٿي چڪي آهي ۽ جيڪي ڪنبي رهيون آهن، اهي سڀئي ڏاڍائي ٿيڻ جي خوف ۾ مبتلا آهن!“
منصف پڇيو، ”انھن جي خوف کي ڪيئن ٿو ختم ڪري سگهجي؟“
عورت وراڻيو، ”ڏاڍائيءَ جي خوف ۾ مبتلا نياڻين کي خوف مان تڏهن نجات ملندي، جڏهن ڏاڍائي ڪندڙ وحشين کي سرِعام ڦاهي ڏني ويندي.“
عورت جي ڳالھہ ٻُڌي منصف پنھنجي سامھون رکيل انڌي قانون جي مجسمي طرف نھاريو ۽ پوءِ هن مجسمي کي هٿ ۾ کڻي، ناراض نظرن سان مجسمي جي اکين ڏانھن ڏٺو. منصف جي دل چاهيو، جيڪر هو مجسمي جي اکين تان پَٽي لاهي ڦِٽي ڪري ڇڏي پر انڌي قانون جي پٿر سان ٺھيل مجسمي جِي اکين تي پَٽي بہ پٿر جي ئي ٻَڌل هئي!