مسافر
منھنجي نظر هن ڏانھن وئي تہ منھنجي چھري تي مُرڪ اچي وئي. مون کي مرڪندي ڏسي هن جي چھري تي ڪاوڙ اچي وئي. هن تيز نظرن سان مون ڏانھن ڏٺو ۽ پوءِ ڪتاب پڙهڻ لڳي.
ريل هلندي رهي.
هوءَ ڪتاب پڙهندي رهي ۽ منھنجيون نظرون پنھنجي موبائيل فون جي اسڪرين ۾ اٽڪيل رهيون.
ٽن ڪلاڪن کان پوءِ هن ڪتاب بند ڪيو تہ، غير ارادي طور تي منھنجي نظر هن ڏانھن هلي وئي.
خوبصورت عورت ڪاوڙ منجهان مون ڏانھن ڏسندي چيو، ”توهان پنھنجو ڪيترو وقت موبائيل تي وڃايو آهي!“
وراڻيم، ”مون پنھنجو وقت وڃايو ناهي محترمه!“
طنز سان چيائين، ”پنجن ڪلاڪن کان توهان جي هٿ ۾ موبائيل فون موجود آهي. ڏسڻ ۾ تہ پڙهيل لکيل ٿا لڳو. توهان وٽ سفر ۾ پڙهڻ لاءِ ڪو ڪتاب هجڻ گهرجي ها!“
ٽرين منھنجي منزل تي بيھڻ واري هئي.
مون پنھنجو بيگ کڻندي مرڪي وراڻيو، ”سفر ۾ توهان ڪتاب پڙهندا رهيا آهيو ۽ مان موبائيل فون تي ڪتاب لکندو رهيو آهيان!“
خوبصورت عورت انتھائي حيرت سان چيو، ”ڇا.... !“
وراڻيم، ”توهان منھنجو ئي لکيل ناول پئي پڙهيو ۽ مان موبائيل فون تي پنھنجو نئون ناول لکي رهيو هئس!“
هن حيرت سان مون ڏانھن ڏٺو.
خوبصورت عورت حيرت سبب ڪجهہ ڳالھائي نہ سگهي ۽ مان تڪڙو در ڏانھن وڌي ويس، جو ريل انھيءَ اسٽيشن تي فقط ٻہ منٽ بيھندي هئي.