درد جو صحرا
سانوري ڊاڪٽر جي ڪمري ڏانھن وڌي تہ اسپتال جي اهلڪار کيس روڪي، قطار ڏانھن اشارو ڪيو.
اسپتال ۾ ڪيتريون ئي عورتون اڳ ۾ موجود هيون، جيڪي سڀئي پنھنجن ننڍڙن بيمار ٻارڙن کي کڻي ڊگهي قطار ۾ بيٺيون هيون.
سانوري ڊگهي قطار جي آخر ۾ وڃي بيھي رهي.
هر گذرندڙ گهڙيءَ سان سانوريءَ جي ٻار جي طبيعت وڌيڪ بگڙي رهي هئي.
سانوريءَ اسپتال جي اهلڪار کي ٻہ ٽي ڀيرا منٿ ڪئي تہ، کيس اڳ ۾ ڊاڪٽر وٽ موڪليو وڃي پر اهلڪار هر ڀيري سانوريءَ جي ڳالھہ ٻُڌي، اڻ ٻُڌي ڪري ڇڏي.
سانوريءَ جي ٻار اوچتو هڏڪيون ڏيڻ شروع ڪيون تہ، سانوريءَ رڙ ڪئي، ”مري ويندو... منھنجو ٻچڙو مري ويندو....!“
قطار ۾ بيٺل عورتن ڪنڌ ورائي سانوريءَ ڏانھن ڏٺو. ڪيترين ئي عورتن سانوريءَ کي اڳتي وٺي، ڊاڪٽر جي ڪمري ۾ موڪلي ڇڏيو.
ڊاڪٽر جي ڪمري ۾ پھچي، سانوريءَ هڪ نظر پنھنجي هنج ۾ جهليل هڏڪيون ڏيندڙ ٻار ڏانھن ڏٺو ۽ پوءِ تڪڙ ۾ ٻار کي ڊاڪٽر طرف وڌائيندي رڙ ڪئي، ”الله جي واسطي منھنجي ٻچڙي کي بچايو!“
ڊاڪٽر ٻار کي تپاسڻ لاءِ هٿ وڌايو تہ، ٻار آخري هڏڪي ڏئي ماءُ جي هنج ۾ لڙڪي پيو.
سانوريءَ جو ساھہ مُٺ ۾ اچي ويو.
ڊاڪٽر ٻار کي تپاسي، سانوريءَ ڏانھن ڏسندي چيو، ”مري ويو.“
سانوريءَ رڙيون ڪري روئڻ شروع ڪيو.
ڊاڪٽر سانوريءَ ڏانھن ڏسندي چيو، ”رڙيون ڪرڻ سان تنھنجو مري ويل ٻار جيئرو ڪونہ ٿيندو. ٻيو ٻار ڄڻجانءِ.“
سانوريءَ پارَ ڪڍندي وراڻيو، ”هي منھنجو ٻيو ٻار هو!“
ڊاڪٽر ڊگهو ساھہ کڻي چيو، ”جوان آهين، ٽيون ٻار ڄڻجانءِ.“
سانوريءَ سُڏڪا ڀريندي چيو، ”نہ هاڻي مان ٽيون ٻار نہ ڄڻينديس.“
ڊاڪٽر حيرت منجهان سانوريءَ کان سوال ڪيو، ”ڇو... ڇونہ ڄڻيندينءَ ٽيون ٻار؟“
سانوريءَ پنھنجي مٿي کي ڌَڪَ هنيو. سندس دانھن ۾ ٿر جي سڄي صحرا جو درد سمائجي ويو، ”منھنجو پھريون ٻار سال ۾ مري ويو. ٻيو اڄ ڇھن مھينن ۾ مري ويو. انھيءَ ليکي سان ٽيون ٻار تہ ٽن مھينن ۾ ئي مري ويندو!“