ڪووڊ وارڊ جو بند دروازو
عورت جي رڙ شيشي جي ٻئي طرف ڪووڊ وارڊ ۾ موجود ڊاڪٽر تائين نہ پھچي سگهي.
عورت ڪيترائي ڀيرا رڙيون ڪري ڊاڪٽر کي سڏ ڪندي رهي پر ڪنھن بہ هن ڏانھن ڌيان نہ ڏنو. عورت وارڊ ۾ اندر داخل ٿيڻ چاهيو تہ، وارڊ جي دروازي تي موجود گارڊ، عورت کي روڪي سختيءَ سان چيو، ”توکي گهڻا ڀيرا چيو اٿم تہ، وارڊ ۾ داخل ٿيڻ منع آهي!“
عورت هٿ جوڙي روئندي چيو، ”منھنجو... منھنجو پٽ مري ويندو.“
گارڊ سرد لھجي ۾ وراڻيو، ”هن اسپتال ۾ ڪوبہ بيڊ خالي ناهي. پنھنجي پٽ کي ڪنھن ٻي اسپتال ڏانھن کڻائي وڃ.“
عورت جو آواز ڏڪڻ لڳو، ”ڪنھن ٻي اسپتال ۾ بہ بيڊ خالي ناهي!“
گارڊ هڪ نظر اسٽريچر تي پيل نوجوان ڏانھن ڏسي وراڻيو، ”وري بہ ڪنھن ٻئي اسپتال ۾ ڪوشش ڪر. وقت نہ وڃاءِ، تنھنجي پٽ جي حالت ٺيڪ نٿي لڳي.“
گارڊ جي ڳالھہ ٻڌي عورت جو ساھہ سُڪي ويو. هن واپس اسٽريچر وٽ وڃي پنھنجي پُٽ ڏانھن ڏٺو، جيڪو ساھہ کڻڻ ۾ سخت تڪليف محسوس ڪري رهيو هو.
عورت شيشي جي ٻئي طرف موجود ڊاڪٽر ڏانھن ڏٺو.
وارڊ ۾ موجود ڊاڪٽر مريضن کي ڏسڻ ۾ مصروف هو.
عورت وارڊ جي شيشي کي ڌَڪَ هڻندي دهشت منجهان رڙ ڪئي، ”منھنجو پٽ مري پيو... مري پيو منھنجو ٻچڙو....“
ڪوريڊور ۾ ايندڙ ويندڙ ماڻھن منجهان ڪنھن بہ عورت ڏانھن ڌيان نہ ڏنو.
ڪووڊ وارڊ جي گارڊ عورت ۽ اسٽريچر تي پيل سندس پٽ جي حالت ڏانھن ڏسي ڪنڌ جُهڪائي ڇڏيو.
عورت شيشي جي ٻئي پاسي ڪووڊ وارڊ ۾ مصروف ڊاڪٽر ڏانھن ڏٺو ۽ پوءِ ڪنڌ هيٺ ڪري، پنھنجي پٽ ڏانھن ڏٺائين تہ کيس لڳو، سندس پٽ ساھہ نہ پيو کڻي.
عورت بيوسيءَ منجهان هيڏانھن هوڏانھن ڏٺو. ڪووڊ وارڊ جي بند دروازي ڏانھن ڏٺائين ۽ پوءِ پنھنجي چھري تان ماسڪ لاهي ڦٽو ڪيائين. هوءَ هڪدم پنھنجي پٽ جي چھري مٿان جُهڪي وئي ۽ پنھنجا چَپَ پنھنجي پٽ جي چپن مٿان رکي کيس ساھہ کڻائڻ جي ڪوشش ڪندي رهي.
ڪووڊ وارڊ منجهان ٻاهر نڪرندڙ هڪ نرس، عورت جي چھري کي ٻنھي هٿن سان جهلي مٿي ڪري چيو، ”ائين ڪرڻ سان تنھنجو نوجوان پٽ تہ شايد بچي وڃي پر تون مري ويندينءَ... ڇا پئي ڪري تون!“
عورت هڪدم وراڻيو، ”مان پنھنجو ساھہ پنھنجي پٽ جي جسم ۾ داخل ڪرڻ ٿي چاهيان. ڀل مري وڃان مان!“ اهو چئي عورت نرس جي هٿن منجهان پاڻ ڇڏايو ۽ پنھنجا چَپَ پنھنجي پٽ جي چَپن مٿان رکي ڇڏيائين.