انتظار حسين جون اکيون
منجهند جو گامونءَ گهرَ کان ٻاهر ليئو پائي ڏٺو تہ، وبا جي ڏينھن سبب سڄي گهٽي ويران هئي پر انتظار حسين پنھنجي گهرَ جي دِڪيءَ تي انتظار جي حالت ۾ ويٺل هو.
شام جو گامون ضرورت جو سامان وٺڻ لاءِ گهر کان ٻاھر نڪتو تہ، وبا جي ڏينھن سبب سڄي گهٽي ويران هئي پر انتظار حسين پنھنجي گهرَ جي دِڪيءَ تي انتظار جي حالت ۾ ويٺل هو.
رات جو گامون پَسار ڪرڻ لاءِ گهر کان ٻاھر نڪتو تہ، وبا جي راتين سبب سڄي گهٽي ويران هئي پر انتظار حسين پنھنجي گهرَ جي دِڪيءَ تي انتظار جي حالت ۾ ويٺل هو!
گامون روز صبح، منجهند، شام ۽ رات جو انتظار حسين کي ساڳئي انتظار واري حالت ۾ ويٺل نظر ايندو رهيو.
ڪيترائي ڏينھن گذري ويا پر انتظار حسين جو انتظار ختم نہ ٿيو!
هڪ ڏينھن گامونءَ، انتظار ڪندڙ انتظار حسين جي ڀرسان وڃي کائنس پڇيو، ”انتظار حسين، تون ڪيترن ڏينھن کان لڳاتار ڪنھن جو انتظار پيو ڪرين؟“
انتظار حسين ڊگهو ساھہ کڻي، خشڪ ٿي ويل چپن سان وراڻيو، ”مان پنھنجي ليڊر جو انتظار پيو ڪيان!“
گامونءَ حيرت سان پڇيو، ”ڇو پيو ليڊر جو انتظار ڪرين!؟“
انتظار حسين ڏرا ڏئي ويل اکين سان اڳ ۾ گهٽيءَ جي ٻنھي پاسي نھاريو ۽ پوءِ هن گامونءَ ڏانھن ڏسندي چيو، ”ووٽ وٺڻ مھل ليڊر مون سان واعدو ڪيو هو تہ، هر مشڪل وقت ۾ هُو مون سان گڏ هوندو!“
گامونءَ پڇيو، ”ڇا ووٽ وٺي وڃڻ کان پوءِ، ليڊر وري ڪڏهن توسان ملڻ آيو آهي؟“
انتظار حسين ناڪار سان ڪنڌ لوڏي وراڻيو، ”نہ انھيءَ کان پوءِ تہ مون هن کي ڏٺو بہ ناهي. هاڻي تہ انتظار ۾ منھنجيون اکيون پٿر ٿي ويون آهن!“
گامونءَ پڇيو، ”توکي خبر آهي تہ تنھنجيون اکيون پٿر جون ڇو ٿي ويون آھن؟“
انتظار حسين انڪار سان ڪنڌ لوڏيو.
گامونءَ غور سان انتظار حسين جي اکين ۾ ڏسندي چيو، ”انتظار حسين، تنھنجيون اکيون ان ڪري پٿر جون ٿي ويون آهن، جو تنھنجي ليڊر جي دل پٿر جي آهي!“