ٻھروپيا
مان پاڻيءَ جي کوٽ خلاف ڌرڻو هڻي ويھي رهيس.
ڌرتيءَ جا گيت لکندڙ شاعر اتان گذريو تہ، مون کيس ڌرڻي ۾ شامل ٿيڻ جي گذارش ڪئي.
شاعر چيو، ”مان ڌرتيءَ ۽ ڌرتيءَ واسين جي پياس بابت هڪ لازوال گيت لکندس.“ اهو چئي شاعر هليو ويو.
ڪھاڻيڪار اتان گذريو تہ، مون کيس ڌرڻي ۾ شامل ٿيڻ جي گذارش ڪئي.
ڪھاڻيڪار چيو، ”مان ڌرتيءَ جي دانھن جھڙي هڪ ڪھاڻي لکندس.“ اهو چئي ڪھاڻيڪار هليو ويو.
ڊراما نگار اتان گذريو تہ، مون کيس ڌرڻي ۾ شامل ٿيڻ جي گذارش ڪئي.
ڊراما نگار چيو، ”مان هڪ ڊرامو لکندس، جنھن ۾ پياس جي شدت جا اهڙا منظر هوندا، جو ڏسندڙن جون اکيون آليون ٿي وينديون.“ اهو چئي ڊراما نگار هليو ويو.
ڪالم نگار اتان گذريو تہ مون کيس ڌرڻي ۾ شامل ٿيڻ جي گذارش ڪئي.
ڪالم نگار چيو، ”پاڻيءَ جي کوٽ خلاف مان هڪ زبردست ڪالم لکي، هن اهم مسئلي بابت پنھنجو تجزيو پيش ڪندس.“ اهو چئي ڪالم نگار هليو ويو.
هڪ چترڪار اتان گذريو تہ مون کيس ڌرڻي ۾ شامل ٿيڻ جي گذارش ڪئي.
چترڪار چيو، ”مان هڪ اهڙي شاھڪار پينٽنگ ٺاهيندس، جنھن وسيلي پنھنجي ديس جي پياس دنيا کي ڏيکاريندس.“ اهو چئي چترڪار هليو ويو.
دانشور اتان گذريو تہ مون کيس ڌرڻي ۾ شامل ٿيڻ جي گذارش ڪئي.
دانشور چيو، ”مان شام جي چانھہ تي دوستن سان پاڻيءَ جي کوٽ بابت گفتگو ڪندس.“ اهو چئي دانشور هليو ويو.
هڪ سياستدان اتان گذريو تہ مون کيس ڌرڻي ۾ شامل ٿيڻ جي گذارش ڪئي.
سياستدان هاڪار سان ڪنڌ لوڏي، موبائيل فون سان هڪ ڪال ڪئي ۽ پوءِ مون سان ڌرڻي ۾ شامل ٿي ويھي رهيو.
مون سياستدان جا ٿورا مڃيا.
ٿوري دير اندر ميڊيا جا ڪجهہ ماڻھو ڪئميرائون کڻي پھچي ويا. سياستدان ڪجهہ فوٽو ڪڍرايا ۽ اٿي هليو ويو!