ڪاسائي
نوجوان جي لاش ڀرسان ويٺل سندس ڇھہ ڀينرون پنھنجي پنھنجي وات تي هٿ رکي گونگا ڳوڙها ڳاڙي رهيون هيون. سندن نڙين تي ڄڻ نَنھن اچي ويو ھجي، جو پيءُ ۽ ڀائرن جو حڪم هيو تہ، عورت جو آواز گهر کان ٻاهر نہ وڃڻ گهرجي.
قتل ٿيل نوجوان جا ٽي ڀائر گهر پھتا. ڀاءُ جو لاش ڏسي فيصلو ڪيائون تہ لاش دفنائڻ کان اڳ ۾ پلاند ڪبو.
ٽنھي ڀائرن هٿيارن ۾ هٿَ وڌا تہ سندن پوڙهو پيءُ سمجهاڻيءَ خاطر اچي هنن جي اڳيان بيٺو، ”اڙي تڪڙ نہ ڪيو. تڪڙ ڪندئو تہ ڪنھن فيصلي يا جرڳي ۾ ڏنڊ ڏوھہ بہ اسان کي ئي ڏيڻو پوندو. هنن توهان جي ڀاءُ تي ڪارنھن جو الزام هڻي پنھنجي ڇوري بہ ماري آهي. اسان جي گهر ۾ بہ ڇورين جي کوٽ تہ ناهي!“
ڇھن ئي ڀينرن دهشت مان ڇرڪي، مئل ڀاءُ تان نظرون هٽائي جيئرن ڀائرن ۽ پيءُ ڏانھن ڏٺو، جيڪي ڪاساين جيان هنن ڏانھن ڏانھن ڏسي رهيا هئا.
ڇھن ئي ڀينرن جا جسم پھرين کان وڌيڪ ڪنبي رهيا هئا.