روحَ جِي اُڏا م
مون وبا ۾ مرڻ نٿي چاهيو، تنھن ڪري مون ڳوٺ وڃڻ جو فيصلو ڪيو. سوچيم، ڳوٺ کان بہ گهڻو پرتي هڪ جهوپڙي ٺاهيندس ۽ دنيا منجهان وبا جي مڪمل خاتمي تائين، انھيءَ جهوپڙيءَ ۾ اڪيلائيءَ جي زندگي گذاريندس.
ماسڪ ۽ هينڊ گلوز پاتم. سينيٽائيزر، ڊيٽول، هينڊ واش ۽ ضرورت جون ٻيون شيون هينڊ بيگ ۾ وڌم ۽ ڳوٺ وڃڻ لاءِ گهران نڪري پيس.
لاڪ ڊائون سبب ڳوٺ وڃڻ لاءِ ڪا بہ سواري نہ ملي تہ، مان لڳاتار پنڌ ڪري شھر کان ٻاهر نڪري ويس ۽ موٽر وي جي پاسي تي رکيل هڪ بينچ تي وڃي ويھي رهيس. سوچيم، شايد ڪو رحمدل ڪار وارو مون کي لفٽ ڏئي ۽ مان پنھنجي منزل پھچي وڃان.
جنھن مھل بہ ڪا ڪار توڙي مال بردار گاڏي نظر آئي ٿي تہ، مون بينچ تان اٿي لفٽ لاءِ اشارو ٿي ڏنو پر ڪابہ گاڏي منھنجي لاءِ نہ پئي بيٺي!
سج لھي ويو ۽ اوندھہ ٿيڻ واري هئي.
مون هڪ ڪار کي لفٽ لاءِ اشارو ڏنو پر اها بہ ٻين سڀني گاڏين جيان بنا بيھڻ جي تيزيءَ سان اڳتي هلي وئي. مون بيحد ٿڪل حالت ۾ بينچ تي ويھڻ لاءِ پوئتي مُنھن ورايو تہ، بينچ تي هڪ شخص ويٺل نظر آيو.
مون هن ڏانھن ڪاوڙ منجهان ڏسندي چيو، ”مون اڪيلي کي بہ سڄي ڏينھن ۾ ڪنھن گاڏيءَ واري لفٽ ناهي ڏني، ويتر تون بہ هتي اچي ويٺو آهين!“
هن جي چھري تي مُرڪ اچي وئي. چيائين، ”مان لفٽ ڏيندو آهيان، وٺندو ناهيان!“
حيرت سان وراڻيم، ”تو وٽ تہ پاڻ ڪا سواري ڪانھي!“
هن سنجيدگيءَ سان چيو، ”مون کي سواريءَ لاءِ ڪنھن بہ گاڏيءَ جي ضرورت ناهي هوندي.“
مون کي هن جي ذهني حالت تي شڪ محسوس ٿيو.
مان هن جي ڀرسان وڃي بينچ تي ويھڻ بدران پنھنجي جاءِ تي بيٺو رهيس.
هن بينچ تي هڪ طرف سُري چيو، ”اچ، منھنجي ڀرسان اچي ويھہ.“
چيومانس، ”مان ڏاڍو ٿڪجي پيو آهيان. جيڪڏهن تون نہ هجين ها تہ مان انھيءَ بينچ تي ليٽي پوان ها.“
هو مُرڪي اٿي بيھي رهيو. چيائين، ”ها، تون واقعي ٿڪجي پيو آهين. ليٽي پئہ.“
مان ڏاڍو ٿڪل هئس. بينچ تي وڃي ليٽي پيس ۽ ڪنڌ ورائي هن ڏانھن ڏسندي چيم، ”تون بہ شايد مون جيان، پاڻ کي وبا کان بچائڻ لاءِ شھر ڇڏي نڪتو آهين!“
هن منھنجين اکين ۾ ڏسندي چيو، ”موت تہ ڪٿي بہ جَهڙپَ ڏئي ساھہ ڪڍي سگهي ٿو!“
ڊگهو ساھہ کڻي چيم، ”وبا سبب دنيا ۾ روز هزارين ماڻھو مري رهيا آهن. جيڪر مان روح جا پَرَ ڪَٽي سندس پرواز کي روڪي سگهان!“
هو ٽھڪ ڏيندو منھنجي مٿان جُهڪي آيو. مُرڪي چيائين، ”تون يا ڪو بہ انسان فقط اهڙي خواهش ئي ڪري سگهي ٿو پر اهڙو عمل انسان جي وس کان ٻاھر آهي!“
مان هن جو آواز ٻُڌي ڇرڪي پيس، ڇو تہ هن بلڪل منھنجي ئي آواز ۾ ڳالھايو هو!
مان اڃان پاڻ جھڙي آواز تي حيران هئس تہ اوچتو هن جو چھرو تبديل ٿي، منھنجي چھري جھڙو ٿي ويو!
اڌ اونداهي ماحول ۾ هن جي پاڻ جھڙي چھري ڏانھن ڏسندي خوف سبب منھنجو جسم ٿڌو ٿيڻ لڳو.
اوچتو هن جي جسم منجهان وڏا پَرَ ڦُٽي نڪتا.
هن پَرَ ڦھلايا تہ دونھاٽجي پاڇولي جھڙو ٿي ويو ۽ مون پنھنجو ساھہ نڪرندي محسوس ڪيو.
هو اوچتو ڀڙڪو ڏئي تيزيءَ سان مٿي اڏاميو ۽ منھنجي نظرن کان گم ٿيڻ لڳو تہ منھنجيون اکيون بند ٿي ويون!