معصوم فريادي
اها عورت ۽ مرد ٻئي اعلي تعليم يافتہ آهن. ٻئي هڪ ئي ڪارپوريٽ آفيس ۾ نوڪري ڪندا هئا. گڏ ڪم ڪندي هنن جي دوستي ٿي تہ، هو آفيس کان ٻاهر بہ ڪڏهن ڪڏهن گڏ وقت گذارڻ لڳا. وقت سان گڏ پاڻ ۾ وڌيڪ ويجها ٿيا تہ، ٻنھي هڪ ٻئي لاءِ دل ۾ پيار محسوس ڪيو.
مرد، محبت جي عالمي ڏينھن تي عورت کي شاديءَ لاءِ پروپوز ڪيو تہ، عورت جي چھري تي مُرڪ اچي وئي ۽ هن هاڪار سان ڪنڌ لوڏيو.
ٿورن ڏينھن کان پوءِ هنن شادي ڪري ڇڏي.
شاديءَ کان ڪجهہ عرصو پوءِ زال مڙس جي وچ ۾ ننڍا ننڍا اختلاف ٿيڻ شروع ٿيا پر ڪنھن موقعي تي مڙس صبر کان ڪم ورتو تہ، ڪنھن مھل زال خاموشي اختيار ڪئي.
سندن پُٽ جو جنم ٿيو تہ ٻنھي هڪ ٻئي کان وڌيڪ خوشي محسوس ڪئي پر سندن اختلافَ تڏهن بہ ختم نہ ٿي سگهيا.
پُٽ جي عمر ٻہ سال ٿي تہ، زال مڙس جا اختلاف وڌي وڻ ٿيا.
زال طلاق گُهري پر مڙس طلاق ڏيڻ کان انڪار ڪيو.
زال عدالت پھچي خلع جي درخواست داخل ڪئي.
هاڻي عدالت ۾ جج جي سامھون هڪ طرف جي ڪٽھڙي ۾ مرد بيٺل آهي ۽ ٻئي پاسي واري ڪٽھڙي ۾ عورت موجود آهي، جنھن جي هنج ۾ ٻن سالن جو ٻار آهي.
جج عورت ڏانھن ڏسي چوي ٿو، ”هي عدالت توهان کي ٻيھر هڪ ڪلاڪ لاءِ اڪيلائي ۾ ڳالھائڻ جو موقعو ڏئي ٿي، جنھن کان پوءِ عدالت فيصلو ٻڌائيندي.“
جج جي حڪم تي زال، مڙس ۽ سندن ٻار کي عدالتي عملي جا اهلڪار اڪيلائي ۾ ڳالھائڻ لاءِ هڪ ڪمري ۾ ڇڏي اچن ٿا.
هڪ ڪلاڪ کان پوءِ زال، مڙس ۽ سندن ٻار واپس آندو وڃي ٿو تہ، پُٽ ماءُ جي بدران پيءُ جي ڀاڪر ۾ آهي.
جج جي سامھون هڪ طرف جي ڪٽھڙي ۾ عورت وڃي بيھي ٿي ۽ ٻئي طرف جي ڪٽھڙي ۾ مرد پنھنجي پٽ کي ڀاڪر ۾ جهلي وڃي بيھي ٿو.
جج عورت ڏانھن ڏسي پڇي ٿو، ”هاڻي ٻڌايو، توهان ڇا ٿا چاهيو؟“
عورت چوي ٿي، ”مان خلع حاصل ڪرڻ چاهيان ٿي.“
جج خلع جو فيصلو ٻڌائڻ کان پوءِ چوي ٿو، ”هي عدالت ٻار کي ماءُ جي حوالي ڪري ٿي.“
عورت پنھنجي ڪٽھڙي مان نڪري مرد جي ڪٽھڙي وٽ وڃي ٿي ۽ ٻار کي سندس پيءُ کان وٺي ٿي تہ، ٻن سالن جو بي سمجهہ ۽ معصوم ٻار پيءُ ڏانھن وڃڻ لاءِ ٻانھون سڌيون ڪري زور زور سان روئڻ لڳي ٿو.
جج اهو منظر ڏسي سوچي ٿو، ’انڌي قانون سبب ٻن سالن جي انھيءَ معصوم ٻار کي سزا ملي آهي، جنھن جو ڪوبہ ڏوھہ ناهي!‘ ۽ پوءِ جج ڊگهو ساھہ کڻي رمارڪ ڏئي ٿو، ”جڏهن محبت جا رشتا تٽندا آهن تہ، انھيءَ جو درد محبت جي رشتن مان جنم ورتل رت جا رشتا ڀوڳيندا آهن!“
جج پنھنجي چيمبر ۾ هليو وڃي ٿو ۽ عدالت ۾ معصوم ٻار رڙيون ڪندو رهي ٿو.