پراسرار رستو
سج لھڻ کان پوءِ ڳوٺ ڏانھن ويندڙ رستي تي اڪثر پراسرار واقعا پيش ايندا هئا، جنھن ڪري ڳوٺ جا ماڻھو رات جي وقت انھيءَ رستي تان گذرڻ بند ڪري ڇڏيندا هئا.
منھنجي سدائين ڪوشش ھوندي ھئي تہ شھر کان وقت تي واپس پھچي، سج لٿي کان اڳ ۾ انھيءَ رستي تان گذري وڃان پر ان ڏينھن رستي تي بس ۾ ڪا خرابي ٿي پئي، جنھن ڪري مون کي واپس پھچڻ ۾ دير ٿي وئي ۽ سج لھي ويو.
اوندھہ ٿي رهي هئي. مون هائي وي تان وڻن جي وچ منجهان ڳوٺ ڏانھن ويندڙ پراسرار رستي ڏانھن ڏٺو تہ، منھنجي جسم ۾ خوف جي لھر ڊوڙي وئي.
مان سخت مجبوريءَ سبب جڏهن بہ رات جي وقت انھيءَ رستي تان گذريو هئس تہ، مختلف هنڌن تي اوچتو ڀوائتي شڪل وارو هڪ شخص منھنجو رستو روڪي بيھي رهندو هو. سندس جي اکين ۾ باھہ ٻرندي رهندي هئي. هو اوچتو رستي تي ظاهر ٿيندو ھو ۽ مون کي خوف ۾ مبتلا ڪري پراسرار نموني گم ٿي ويندو هو. ڪجهہ فاصلي کان پوءِ وري اوچتو منھنجي سامھون ظاهر ٿيندو هو تہ، منھنجا لڱ ڪانڊارجي ويندا هئا ۽ مان وڌيڪ خوف ۾ مبتلا ٿي ويندو هئس. سخت خوف سبب مان هن سان ڪڏهن بہ ڪجهہ ڳالھائي نہ سگهيو هئس. مون کي پڪ هئي تہ، اهو انسان نہ هو.
خوف سبب مان ڪيتري دير تائين هائي وي تي ئي بيٺو رهيس. ڳوٺ ڏانھن وڃڻ لاءِ ٻيو ڪو رستو بہ نہ هو، تنھن ڪري انھيءَ رستي تان ئي وڃڻ منھنجي مجبوري هئي. مون ڊگهو ساھہ کڻي تڪڙو تڪڙو وڻن جي وچ منجهان ويندڙ رستي تي هلڻ شروع ڪيو.
مان ٽن ڪلوميٽرن واري رستي تي هڪ ڪلوميٽر اڳتي ويو هوندس تہ، اوچتو پراسرار رڙ ٻُڌي، ڇرڪي بيھي رهيس. رڙ جي آواز واري طرف نھاريم تہ، رستي کان پرتي اهو ئي ڀوائتي شڪل وارو شخص بيٺو هو ۽ سندس اکين ۾ باھہ ٻري رهي هئي.
مون کي پاڻ ڏانھن نھاريندي ڏسي هو وڌيڪ پرتي هليو ويو. مون کي سخت حيرت لڳي تہ، جنھن کان مون کي خوف ٿيندو هو، اهو مون کان ڊڄي رهيو هو. هن کي خوف ۾ مبتلا ڏسي منھنجو خوف گهٽجي ويو. مون پھريون ڀيرو هن ڏانھن ڏسندي ڳالھايو، ”مون کي سدائين توکان خوف ٿيندو هو پر اڄ تون مون کان ڇو پيو ڊڄين!؟“
چيائين، ”انسانن ۾ ڪورونا جي وبا ڦھلجڻ کان پوءِ، اسان کي انسانن کان خوف ٿيڻ لڳو آهي.“ اهو چئي هو وڌيڪ پرتي هليو ويو.