ارپنا
جن تي اُگھاڙين پيرين ادبي سفر ڪندي، مون پوئتي مُڙي، اهو ڪڏهن به ڪو نه ڏٺو آهي، ته منهنجن پيرن مان ڪيترو خُون وُڙهو آهي! پر ماڻهو آهن، جيڪي منهنجن ادبي راهن ۽ رستن تي، ڪنڊا، ڪوڪا ۽ ٽُٽل شيشا، مسلسل اُڇلائيندا ٿا اچن ۽ آئون آهيان، جيڪو اڃان تائين، اُهي لتاڙيندو، رت ورتو ٿيندو ۽ نوان نوان ڪتاب لکندو ٿو اچان.