ناول

اڌوري عشق جو اَلميو

مھاڳ ۾ شڪت حسين شورو لکي ٿو:”پيار دليپ دوشي جو من پسند موضوع آهي، ڇو ته هن جو پهريون ناول ”محبت جي تنهائي“ توڙي موجوده ناول ”اڌوري عشق جو الميو“ ان پيار جي پچار تي مشتمل آهن جيڪو لاحاصل آهي. ”اڌوري عشق جو الميو“ اصل ۾ پيار جو نوحو آهي، جيڪو تڪميل تي پهچڻ کان اڳ ۾ ئي الميو بڻجي وڃي ٿو. هونءَ عشق هڪ اهڙو جذبو آهي جنهن جي جوهر ۾ الميو ئي سمايل آهي. عشق ڀلي کڻي ڪاميابي جي منزل تي پهچي، پر پوءِ ان جو اتان زوال شروع ٿئي ٿو ۽ اهو جھڪو ٿيندو گلن وانگر ڪومائجي وڃي ٿو.“
Title Cover of book اڌوري عشق جو اَلميو

8

هُو پهرين ماڙ تي قائم پنهنجي فليٽ جي هوم لائبريري واري ڪمري ۾ صوفي تي ٽيڪ ڏيئي اڌ ليٽيو ويٺو هو، سندس ٻيئي ٽنگون سامهون رکيل ننڍڙي شيشي جي ٽيبل تي پيل هيون، سندس هنج ۾ ليپ ٽاپ هو، جنهن جي ڪي بورڊ تي سندس آڱريون هيڏي هوڏي ڊوڙي رهيو هيون، شايد ڪجهه لکي رهيو هو. سامهون ديوار تي لڳل ٽي.وي تي نيوز چينل هلي رهيو هو، مگر ٽي.وي جو آواز بند هو، هُو ڪنهن ڪنهن وقت ليپ ٽاپ مان ڪنڌ ڪڍي ٽي.وي جي اسڪرين ڏانهن نهاري ٻيهر لکڻ ۾ مَحو ٿي ٿي ويو.
ادب ۽ موسيقي سان چاهه هئڻ ڪري هن پنهنجي ڪمري کي ڏاڍو خوبصورتي سان سجايو هو جو ڪمري جي سامهين ديوار تي صوفياڻي راڳ جي راڻي عابده پروين جو پورٽريٽ لڳل هو ته پاسي ۾ ننڊي کنڊ جي مهان گائڪه لتا منگيشڪر جو پورٽريٽ لڳل هو. ٻي ديوار تي سنڌ جي خوبصورت شاعر ڀٽائي سرڪار ۽ شيخ اياز جا پورٽريٽ لڳل هئا، ته هن پاسي وري فيض احمد فيض، پروين شاڪر، احمد فراز، ڪرشن چندر ۽ منٽو جا پورٽريٽ ٽنگيل هئا. سامهون ڪتابن جي المارين جي سائيڊن جي شيشي ۾ خوبصورت مجسما پيل هئا.
سي ـ ڊي پليئر تي هلڪي آواز ۾ موسيقي هلي رهي هئي ۽ هُو ليٽ ٽاپ تي ڪجهه لکڻ ۾ مَحُو هو. ڪافي دير تائين لکندي لکندي هُو رُڪيو، ۽ ورڊ ونڊو کي منيمائيز ڪري ٽي وي طرف ڏسڻ لڳو. پنهنجون ٻيئي ٽنگون ٽيبل تان هيٺ لاهيندي ليپ ٽاپ سامهون واري ٽيبل تي رکي ڇڏيائين. پنهنجي ٻنهي هٿن جون آڱريون هڪ ٻئي ۾ ڀڪوڙي مٿي طرف زور سان ڇڪي ويو، آرس موڙيندي سندس بدن مان هلڪا ٺڪاءُ نڪري پيا، جنهن مان هُن محسوس ڪيو ته هو ٿڪل آهي تنهنڪري چانهه پيئڻ گهرجي جنهن لاءِ هُن ڀيڻ کي سڏڻ لاءِ آواز لڳايو.
ڪافي مهينن جي اڪيلائي ۽ بيچلر لائيف کيس راس نه آئي، ۽ وڏي اسٽيشن تي مقرري جي ڪري پگهار به وڌي ويئي هئي. امڙ جي سڪ ۽ تڙپ جي ڪري هر هفتي ڏهن ڏينهن بعد ڳوٺ وڃڻ ته ڪڏهن وري ايمرجنسي ۽ وي آءِ پي شخصيتن جي اچڻ جي ڪري اداري پاران موڪل نه ملڻ جي جنجهٽ سبب آڪاش گهروارن کي پڻ حيدرآباد شفٽ ڪري ڇڏيو هو. ان ڪري هڪ ته گهر وارن جي ويجهڙائي جي ڪري هر هفتي ڳوٺ وڃڻ مان سڪون ملي ويو هو، ٻيو وري سڄي ڏينهن جي ڀڄ ڊوڙ کان واپس جڏهن گهر پهچندو هو ته امڙ ۽ ننڍي ڀيڻ جو چهرو ڏسي سندس سمورا ٿڪ لهي پوندا هئا ۽ روز هوٽلن جي ماني، بيچلر لائيف جي افراتفري ۽ بي ترتيب زندگي مان جان ڇٽي پئي هئي.
هونئن به ماءُ جو متبادل ڪو ڪونهي، جنهن جي محبت جو مظهر خدا جي محبت جو مظهر هجي ٿو، حضرت علي رضه جو فرمان آهي ”ان ماءُ اڳيان ڪڏهن زبان نه هلائينداڪريو جنهن ماءُ اوهان کي ڳالهائڻ سيکاريو آهي.“ ماءُ جي محبت فطرتي محبت آهي جنهن جي ضرورت ۽ حقيقت کي هر مذهب مڃيو آهي .
”جي ادا! ڪنهن شئي جي طلب آهي؟.“ ننڍي ڀيڻ ڪمريءَ ۾ داخل ٿيندي کائنس پڇيو.
”ها ڀيڻ هڪ ڪوپ سُٺي چانهه جو ته پيار ۽ هي پاڻي جي بوتل واپس کڻي وڃ پاڻي گرم ٿي ويو آهي مٽائي ٿڌو پاڻي به کڻي اچ.“
هُن سامهون ٽيبل تي رکيل پاڻي جي بوتل ڏانهن اشارو ڪندي چيو.
”جيءُ ادا ..!“ ڀيڻ پاڻي جي بوتل کڻي رواني ٿي ويئي.
هُو صوفي تان اٿيو ۽ هوم لائبريري ۾ رکيل سنگل بيڊ تي ليٽي پيو، ۽ موبائيل فون جيڪو هُن ڪم ڪرڻ جي دوران سائلينٽ موڊ تي رکي ڇڏيو هو، سو ڏسڻ لڳو ته متان ڪنهن جي ڪال يا ميسيج وغيره آيو هجي، اهو سڀ چيڪ ڪرڻ کان پوءِ هُن فيس بوڪ پيج چيڪ ڪيو جنهن تي مختلف نوٽيفڪيشنس سان گڏ اٺ کان ڏهه فرينڊ رُڪيسٽ آيل هيون، جيڪي سمجهه ۾ آيون سي هُن قبول ڪيون باقي ڊليٽ ڪري ڇڏيون. ڇاڪاڻ جو ڪيترائي ماڻهو اڄڪلهه اهڙيون روز فيڪ آءِ ڊيز ٺاهين ٿا، فضول ۾ پنهنجو ۽ ٻيءَ جو ٽائيم برباد ڪن ٿا، اهو سوچي عجيب نالن ۽ بغير پروفائيل تصويرن جي ٺهيل آءِ ڊيز پاران آيل رُڪيسٽ قبولڻ بجاءِ ڊليٽ ڪري فون سائيڊ تي رکي ڇڏيو ۽ سي.ڊي پليئر تي ميوزڪ جو لطف ماڻڻ لڳو.
ايتري ۾ ننڍي ڀيڻ چانهه ۽ پاڻي کڻي آئي ۽ هُو بوتل مان پاڻي پيئڻ کان پوءِ چانهه جي ڪوپ مان سرڪ ڀريندي ٻيهر ميوزڪ ٻڌڻ ۾ مَحو ٿي ويو.
ڪجهه دير کان پوءِ هن ٻيهر موبائل هٿ ۾ کنيو ته ڪجهه دير پهرين ڊليٽ ڪيل ساڳئي آءِ ڊي تان ٻيهر فرينڊ رُڪيسٽ آيل هئي، هُن ٻيهر قبول ڪرڻ بجاءِ ڊليٽ ڪري ڇڏي، ته ٿوري دير کان پوءِ موبائل تي هڪ واٽس ايپ ميسيج موصول ٿيو ته اها منهنجي آءِ ڊي آهي، پليز قبول ڪريو. آڪاش جي خوشيءَ جي ته ڪا حد ئي نه رهي جو اهو ميسيج انهي اڻ ڄاڻ ڇوڪريءَ موڪليو هو، جنهن جو نالو پِرهه هو. هُن فوراً رُڪيسٽ قبول ڪئي ۽ فرينڊ لسٽ ۾ شامل ڪيو ته فوراًمهرباني جو ميسيج آيو.
”توهان کي منهنجي نالي جي خبر ڪيئن پيئي ۽ منهنجو موبائل نمبر ڪيئن معلوم ٿيو؟ ڪنهن کان ورتو؟“ آڪاش سواليه ميسيج موڪليو.
”سچي دل سان ڳولجي ته خدا به ملي ٿو وڃي، ته پوءِ توهان جو نالو، پروفائيل ۽ موبائل نمبر ملڻ ته سولو آهي.“ پِرهه جوابي ميسيج ڪندي لکيو.
”ٺيڪ آ، مڃيوسين“ آڪاش وڌيڪ بحث ۾ پوڻ جي بجاءِ ميسيج جو جواب ڏيندي لکيو.
”توهان منهنجي رُڪيسٽ قبول ڇو نه پئي ڪئي؟“ هن ٻيهر ميسيج ڪيو.
”اهو ان لاءِ جو توهان جي نالي جي مون کي خبر نه هئي ٻيو وري توهان جي پروفائيل تصوير جي بجاءِ گُل جي تصوير لڳل هئي، سوچيم ڪا فيڪ.آءِ.ڊي هوندي. آئون عجيب نالن وارين آءِ.ڊيز ۽ بغير سڃاڻپ وارن ماڻهن کي ايڊ نه ڪندو آهيان، ڀلين لميٽيڊ دوست هجن، مگر پيارا، سوڀر ۽ سٺا هجن.“ آڪاش وضاحت ڪندي چيو.
”اهو توهان صحيح ٿا چئو، فيسبوڪ تي عجيب ماحول جڙيو پيو آهي، هر ٻيو ماڻهو ٻئي جي ذاتي معاملن ۾ مداخلت ڪيو ويٺو آهي، پرائيويسي نالي به ڪا شيءَ ٿيندي آهي!“ پِرهه پڻ سندس ڳالهه جي تائيد ڪندي چيو.
”توهان کي ان ڏينهن يونيورسٽي ۾ ڏٺو، توهان ڪهڙي ڊپارٽمينٽ ۾ پڙهندا آهيو؟“ آڪاش ڳالهه کي ٻي رخ ۾ موڙيندي پڇيو.
”جيءُ ها آئون ماس ڪميونيڪيشن ڊپارٽمينٽ جي آخري سال جي شاگردياڻي آهيان.“ پِرهه جواب ڏيندي لکيو.
”واهه بهترين... اها تمام سٺي ڳالهه آهي سنڌي ڇوڪريون به صحافت طرف لاڙو ڪري رهيون آهن جن جي تمام گهڻي ضرورت به آهي.“ آڪاش سندس عمل کي ساراهيندي لکيو.
”جي مهرباني توهان جي، پر هڪڙو عرض ڪيان؟“ پِرهه جو ميسيج آڪاش کي مليو.
”جي جي عرض ڇو!، حڪم ڪريو.“ آڪاش ته خوشي ۾ ٽڙي پيو هو.
”ٿيوري ته ڪافي پڙهي آهي، ته جنرلزم ڇا آهي پر آئون گڏوگڏ عملي طور پڻ ڪم ڪرڻ چاهيان ٿي، جيڪر توهان منهنجي مدد ڪريو.“ پِرهه عرض ڀري لهجي ۾ ميسيج ڪندي لکيو.
اهو ميسيج پڙهي آڪاش ته هوا ۾ اڏامڻ لڳو، خوشي ۾ ڪپڙن ۾ نه پئي ماپيو ته جنهن سان ملڻ لاءِ هُو آتو هو سا خود ساڻس ملڻ ۽ مدد لاءِ چئي رهي آهي، فوراً جواب ڏيندي لکيائين.
”اهو توهان جي مهرباني جو توهان مون کي انهي لائق سمجهيو، پر آئون ته پاڻ جونيئر صحافي آهيان، پر پوءِ به مون کان جيترو ٿي سگهيو توهان جي مدد ڪرڻ لاءِ تيار آهيان. منهنجي لاءِ خوشي جهڙي ڳالهه آهي جيڪر آئون توهان جي ڪنهن ڪم اچي سگهان، بيشڪ جڏهن توهان جي دل چوي مون کي حڪم ڪجو! آئون حاضر!“
”اوهه ٿئنڪ يو سو مچ! مون کي توهان مان اها ئي اميد هئي.“ پِرهه خوشي مان لکندي چيو.
”ماءِ پليئر“ آڪاش جواب ڏيندي لکيو.
”مون توهان جون ڪيتريون ئي نيوز اسٽوريز ٽي.وي تي ڏٺيون ۽ ٻڌيون آهن ... توهان ننڍي عمر ۾ ئي بهترين ڪم ڪيو ٿا پيا، جيڪو مثبت قدم آهي. توهان مستقبل جا بهترين رپورٽر ثابت ٿيندا.“ پِرهه آڪاش جي ڪم کي ساراهيندي ميسيج ڪيو.
”توهان جي مهرباني“ آڪاش شڪريو ادا ڪندي ميسيج لکيو.
”يو آر موسٽ وئيلڪم “ پِرهه جواب ڏيندي لکيو.
”چڱو، جلدي ئي روبرو ملاقات ڪبي، ۽ صحافت بابت ڪچهري ڪبي.“ پِرهه ڳالهه کي سهيڙيندي لکيو.
”جي بلڪل! جڏهن توهان جي دل چئي، هليا اچجو يا حڪم ڪجو آئون هليو ايندس.“ آڪاش پِرهه جي ميسيج جي موٽ ۾ جواب لکندي چيو.
”اوڪي، ٽيڪ ڪيئر.“ پِرهه پڻ جواب ڏيندي چيو.