32
بس ڪڏهن ڪڏهن پاڻ کان وڌيڪ ٻين جي خوشين جو خيال رکڻو پوي ٿو، ٻين ڪاڻ جيئڻ ئي اصل زندگي آهي اهو به وري ٻيو ڪير نه پر جيجل اَمڙ جنهن جي چيچ جهلي هُن هلڻ سکيو، جنهن ممتا جي آنچل جي ڇانوَ ۾ هن زندگي جا احساس ڀريا ڏينهن گذاريا هئا، جيڪا سندس آرام لاءِ پاڻ راتيون جاڳي هئي، ٻاتن ٻولن کان وٺي خوددار لهجي ۾ ڳالهائڻ جا سمورا درس جنهن امڙ کان پلئه پيا هئا هُو تنهن جي خوشي ۾ رڪاوٽ ڪيئن ٿي بڻجي سگهيو جنهن جي مرڪ سندس جياپو هئي، زماني جي مشيني زندگي جي گوڙ گمسان کان ٿڪجي هُن جڏهن به جيجل جي هنج ۾ پناهه ورتي هئي ته کيس مٺڙي ننڊ اچي ويندي هئي، جڏهن هُو پنهنجي آغوش ۾ سمهاري آسيس ڀريا هٿ هُن جي وارن ۾ ڦيرييندي هئي ته ممتا جون هڙئي مينهن ڪڻيون مٿن وسي پونديون هيون ۽ هُو تڪليفن جا ڪيئي ساگر اُڪري ويندو هو، تنهن جي مرڪ تان کيس پنهنجي جان وڃائڻ به گوارا هئي.
مڱڻي جي باقاعده تقريب شروع ٿي، آڪاش ۽ سندس مڱيندي اسٽيج تي رکيل ڪرسين تي ويٺا ۽ ڪجهه ئي ساعتن بعد ٻنهي طرفن کان سجايل ٿالهين ۾ منڊيون کڻي آيا. تاڙين، خوشي ڀرين گيتن ۽ مسرتن ڀري ماحول ۾ ٻنهي ڄڻن هڪ ٻي کي منڊيون پارائي پنهنجي جيون ساٿي طور قبول ڪيو، آڪاش جي من تي ڄڻ ڪنهن پهاڙ جو وزن اچي ويو هو جڏهن هُن هٿ وڌائي مڱيندي کي منڊي پئي پارائي، پِرهه بدران ٻيءَ ڪنهن ڇوڪري جو سندس جيون ۾ اچڻ ڪنهن خوفناڪ حادثي مثل لڳي رهيو هو، پر هُن دل تي پٿر رکي ماءُ جي خوشي خاطر کيس منڊي پارائي ڪوڙي مرڪ منهن تي سجائي کيڪاريو پر من جي اکين ۾ لڙڪن جو قطارون هيون جنهن کي هُن ٻاهر اچڻ کان روڪي رکيو هو.
رسمون ختم ٿيندي ئي آڪاش اسٽيج تان لهي هيٺ آيو ۽ پِرهه کي آخري ميسيج ڪري موبائل فون آف ڪري ڇڏيائين.
”ٿي سگهي ته مونکي معاف ڪري ڇڏجان، آئون هارائي ويس ۽ توسان انصاف نه ڪري سگهيس.“
هُن نه ٿي چاهيو ته هن جي ٻڌائڻ کان پهرين کيس ڪنهن ٻي کان مڱڻي جي خبر پوي.
پر خوشيون ۽ خوشبوءَ روڪي نه ٿيون روڪي سگهجن، سڀ کان پهرين مبارڪن جي پوسٽ فوٽوئن سميت سندس جگري دوست ڪريم سوشل ميڊيا تي رکي، جنهن کان پوءِ دوستن، يارن جي مبارڪ باد وارن پيغامن جي ڀرمار ٿي پيئي.
ٻيءَ طرف حسب معمول پِرهه پنهنجي انسٽيٽيوٽ ۾ ليڪچرس اٽينڊ ڪري رهي هئي، ڪلاس دوران فون سائلينٽ هئڻ ڪري پرس ۾ رکيل هو، ان ڪري هُو ان سموري عمل کان لاعلم هئي. آف ٽائيم کان پوءِ ٻاهر نڪري ڪار ۾ چڙهي فليٽ طرف نڪتي، سگنل جي ڪري ڪار رُڪي ته هُن پرس مان موبائل ٻاهر ڪڍيو ته جيئن ڪنهن جو ڪو ميسيج، فون ڪال يا ڪا اپ ڊيپ آيل هجي ته جواب ڏيئي سگهي.
هُن جيئن پرس مان فون ڪڍي چيڪ ڪيو ته پهريون ميسيج آڪاش جو پڙهيائين کيس سمجهه ۾ ڳالهه نه آئي هُن فوراً آڪاش کي ڪال ڪئي پر فون آف پئي آيو، هُن سمجهيو شايد سگنل جو مسئلو هوندو پر جڏهن اسڪرين تي پيل نوٽيفڪيشن چيڪ ڪرڻ لاءِ هُن سوشل ميڊيا جو پئج کوليو ته اسڪرين تي لاتعداد دوستن جا آڪاش کي سندس مڱڻي جي مبارڪ باد جا پيغام پيا هئا جيڪي ڏسي ڪري هُن جي اکين جي اڳيان انڌوڪار ڇائنجي ويئي، ذهن چڪرائجي ويو ته ساڻس هيءَ ڪهڙي ويڌن ٿي ويئي هئي، لڙڪ ورلاپ ڪندا سندس اکڙين جا ڪنارا پار ڪندا وهي آيا هُو پاڳلن وانگي اسڪرين تي اسڪرولنگ ڪندي رهي ته متان اهو سندس وهم هجي پر هٿ ڪنگڻ کي ڪهڙي آرسي؟ هُن ٻيهر آڪاش کي ڪال ڪئي سندس فون آف پيئي آيو. دل ۾ طوفان برپا ٿي ويو ... ذهن ۾ عجيب خيال، وهم ۽ وِسوِسا جنم وٺڻ لڳا ۽ پنهنجي محبت جي اهڙي انجام تي سوچيندي رهي. ڪجهه ئي گهڙين ۾ الائي ڪيترا سوال پنهنجي پريشان من کان ڪري ويئي ته ”ڇا واقعي ئي آڪاش ايئن ڪري سگهي ٿو؟ ڇا آڪاش کيس دوڪو ڏيئي سگهي ٿو؟ جيڪر هن جي مڱڻي طئه ٿي ويئي هئي ته هُن کيس ٻڌايو ڇو نه؟ هُو ته گهر سندس رشتي لاءِ ويو هو!، هُن ته چيو ٿي ته هُو امڙ کي راضي ڪري وٺندو، هن ته چيو ٿي ته هُو پنهنجي امڙ کي منهنجي گهر رشتو گهرڻ لاءِ موڪليندو! پوءِ هيءُ سڀ ڇا آهي؟“
هُن ٻيهر آڪاش کي فون لڳايو پر سندس فون مسلسل آف پئي آيو. هُن ڪريم کان تصديق ڪرڻ لاءِ کيس ڪال ڪئي پر ڪريم به مڱڻي جي تقريب ۾ هئڻ ڪري ميوزڪ، رقص، شور و غُل ۾ ڪال جو آواز ٻڌي نه سگهيو.
پي .... پيپ، پي پي پي .. سنگل آن ٿي چڪو هو، گاڏين جي هارن جا آواز وڄڻ شروع ٿي ويا پر هُو پاڳلن وانگي سموري دنيا کان بي نياز گهڙي سوشل ميڊيا جو پئج چيڪ ڪري رهي هئي ته گهڙي رکي آڪاش ۽ ڪريم کي فون ڪري رهي هئي. نيٺ ٽريفڪ پوليس وارو ڊرائيونگ سيٽ وٽ لنگهي آيو ۽ شيشي تي هٿ جي ٿڦڪي ڪرڻ لڳو، پِرهه نظرون کڻي مٿي نهاريو ته هن محسوس ڪيو ته هُو مين روڊ تي ٽريفڪ روڪي بيٺي هئي، پاسي ۾ ٽريفڪ پوليس وارو سگنل طرف اشارو ڪري ڪار کي اڳتي ڪڍڻ لاءِ چئي رهيو هو. هُن کي ڪجهه سمجهه ۾ نه پئي آيو ته هاڻي هُو ڇا ڪري؟ گاڏين جي هارن ۽ ٽريفڪ پوليس واري جي اسرار تي هن ڪار گيئر ۾ وڌي ۽ جلدي ۾ اهو فيصلو ڪيائين ته اڳتي وڃڻ بدران سامهون ”يوٽرن“ وٺي واپس انسٽيٽيوٽ واري گلي ۾ بيهي ڪري سڀني سان رابطو ڪري پوءِ فليٽ ڏي ويندي. ڌيان موبائل ۾ هئڻ ۽ خيال آڪاش ڏي هئڻ ڪري هُن بغير ڏسڻ واسڻ جي جيئن ئي ”يوٽرن“ ورتو ته سامهون ايندڙ تيز رفتار ٽرالر ڪار کي ڌوڪيندو ڪلٽيون کارائيندو اڳتي نڪري ويو.
پِرهه جي ڪار ڪلٽيون کائيندي فوٽ پاٿ جي ڪنڊ وٽ وڃي ڪري، ڊرائيونگ سيٽ تي ويٺل پِرهه سيٽ بيلٽ ٻڌل هئڻ ڪري بيهوشي واري حالت ۾ سيٽ تي ئي پيل هئي. ايتري ۾ ٽريفڪ پوليس ۽ ايندڙ ويندڙ ماڻهن جي پيهه جمع ٿي ويئي جن کيس ايمبولينس ذريعي ايمرجنسي ۾ اسپتال پهچايو.