24
آڪاش فليٽ تان لَهي هيٺ مين روڊ تي پنهنجي آفيس وڃڻ لاءِ آفيس جي ”پِڪ اينڊ ڊراپ“ واري گاڏي جي اچڻ جو انتظار ڪري رهيو هو، ته اچانڪ هڪڙي ڪار اچي پاسي ۾ بيٺي، ڊرائيور سيٽ جو شيشو هيٺ لٿو، ڊرائيورنگ سيٽ تي ويٺل ڪوهه قاف جي لوڪ جي هڪڙي پَري ڪارو چشمو لاهيندي مُسڪرايو.
سندس چنڊ جهڙو چهرو، سنهو ڊگهو نڪ، گلاب جي پنکڙين جهڙا گلابي چپ، ڪارا ڊگھا وار، جيڪي اڄ ويڙهيل نه هئڻ ڪري ڪلهن تي پکڙيل هئا ۽ ديومالائي ڪشش رکندڙ پرڪيف اکڙيون، هن جي خوبصورتي ۽ سونهن جو باعث هُيون ڪنهن پيار ڪهاڻي جي ڪا محبوبه ڀاسجندي هئي ۽ هُن جي حسن تي ديوَ لوڪ جون اپسرائون به رشڪ ڪنديون هونديون.
”پڙهڻ ٿي وڃين يا بيوٽي ڪانٽيسٽ ۾ ٿي وڃين؟“ آڪاش ڪار جي ويجهو ايندي مستي ڪندي چيو.
”اهو تون واکاڻ ٿو ڪرين يا مذاق ٿو ڪرين.“ پِرهه پيار مان آڪاش جي ڳِل تي ٿڦڪي هڻندي چيو.
”نه وڏيري واقعي پياري پئي لڳين.“ آڪاش مسڪرائيندي چيو.
”هتي ڇا پيو ڪرين؟اڃان تائين آفيس نه ويو آهين؟ پِرهه آڪاش کان روڊ تي بيهڻ جو سبب پڇيو.
”لازمي آهي آفيس وين جو انتظار پيو ڪريان، اسان غريبن وٽ تو وانگي ڪار ٿورو ئي آهي!“ آڪاش مستي ڪندي چيو.
”اڇا، اڇا اها به تنهنجي ئي آهي منهنجا مٺڙا! هليو اچ ڪار ۾، توکي آفيس ڇڏي آئون لائبريري هلي وينديس.“ پِرهه پنهنجائپ ڀري لهجي ۾ آڪاش کي ڪار ۾ ويهڻ لاءِ چيو.
”هلو ٺيڪ آ اسين مزور ماڻهو، وين ۾ وڃڻو ته ڪار ۾ به وڃڻو. آفيس ڊرائيور کي نه اچڻ لاءِ ميسيج ڪري ٿو ڇڏيان.“ آڪاش مسڪرائيندي ڪار جي سيٽ تي ويهندي چيو.
”پر ڪرايي ۾ هڪڙي مٺيءَ ۽ هڪڙي ڪافيءَ پيارڻي پوندي.“ پِرهه مسڪرائيندي ڏيندي چيو.
”بس هڪڙي! ٻن جو حڪم ڪر!“ آڪاش پڻ مسڪرائيندي ڪار جي آڊيو پليئر جو آواز وڌائيندي چيو.
مختلف رستا پار ڪندي، سگنل ڪراس ڪندي ڪار اڳتي وڌندي رهي. ڪراچي جي عجيب دنيا هڪڙي پاسي اِليٽ ڪلاس جي ماڻهن جون موٽر ڪارون زوزاٽ ڪندي ٿي ويون ته ٻي پاسي غريب خلق پبلڪ ٽرانسپورٽ جي ٽٽل ڀڳل بسن تي لڙڪندي ٿي وئي، بس اهو دنيا جو دستور هو. ڪجهه ساهتن جي خاموشي ۾ ميوزڪ جي لطف اندوز ٿيڻ کان پوءِ، لفظن جا ڀونئر اڏائيندي پِرهه چيو، ”هڪڙي ڳالهه پڇان؟“
”بس هڪڙي! ٻه پڇ.“ آڪاش آڊيو پليئر جو آواز جهڪو ڪندي چيو.
”ڪالهه تون هُن بڇڙي سان، منهنجو مطلب تنهنجي آفيس جي هُن ڇوڪري اِرم سان گڏ هُن جي گهر ويو هئين ڇا؟“ پِرهه سواليه نظرن سان آڪاش جي اکين ۾ جهاتي پائيندي چيو.
”گهر ته نه ويو هوس، پر ڪنهن ٻي هنڌ ويا هئاسين.“ آڪاش جواب ڏيندي چيو.
”ٻي هنڌ ڪٿي؟“ پِرهه تڪڙو ٻيهر سوال ڪندي چيو.
”سندس دوست جي فارم هائوس تي.“ آڪاش جواب ڏيندي چيو.
”ڇو اتي ڇو؟ پِرهه ٻيهر فوراً بيچيني مان سوال ڪندي پڇيو.
”اِرم جو جنم ڏينهن هو، آئون اڪيلو نه هوس آفيس جا ڪافي دوست هئاسين.“ آڪاش جواب ڏيندي چيو.
”هُو بُڇڙي منهنجو مطلب هُو ڇوري جتي زور ڀريندي تون اوڏانهن هليو ويندين ڇا؟“ پِرهه اُداس ٿيندي چيو.
”ڇو منهنجو هُتي وڃڻ توکي سٺو نه لڳو ڇا؟“ آڪاش پِرهه جي اکين ۾ نهاريندي چيو.
”جيڪر سچ پڇين ته مون کي بلڪل به سٺو نه لڳو.“ پِرهه آڪاش جي اکين ۾ نهاري اکيون جهڪائي ڇڏيون.
”اهو وري ڇو؟“ آڪاش سوال ڪندي پڇيو.
”خبر ناهي ڇو؟ پر تنهنجو هن ڇوريءَ سان ملڻ مون کي پسند ڪونهي.“ پِرهه جذباتي ٿيندي چيو.
آڪاش بغير جواب ڏيڻ جي پِرهه جي اکين ۾ نهاريو ته سندس اکين مان جذبات ڇلڪي رهيا هئا، جيڪي هُو ٽشو پيپر سان ميڙي رهي هئي.
خاموشي سان ڪار اڳتي وڌندي رهي، اچانڪ سگنل تي جيئن ئي پِرهه پريشر بريڪ هنيو ته کاٻي هٿ سان آڪاش جي ساڄي ڪلهي کي زور سان پڪڙي رڙ ڪيائين.”يا الله خير!“
”خير آهي پر ڌيان سان ڪار هلاءِ، ذهن ڪٿي گم آهي؟“ آڪاش پِرهه کي تاڪيد ڪندي چيو.
”سگنل جي ڪري تڪڙ ۾ بريڪ هڻڻو پئجي ويو، منهنجو خيال ٻيءَ طرف هو.“ پِرهه وضاحت ڪندي چيو.
”جي اهڙي خبر هجي ها ته بريڪ تي تون ايئن چُهٽي پونديئين ته اهڙا سگنل بار بار اچڻ کپن.“ آڪاش شرارت مان مسڪرائيندي چيو.
پِرهه شرمائيندي پنهنجي سيٽ تي سڌي ٿي ويٺي، ڪجهه دير جي خاموشي کان پوءِ چيائين.
”پر تو منهنجي ڳالهه جو جواب نه ڏنو، منهنجو غصو اڃان ختم نه ٿيو آهي، ٻڌاءِ تون هُن جي پارٽي ۾ اتي ڇو وئين؟، تنهنجي ڪهڙي مجبوري هئي؟“ پِرهه ٻيهر پنهنجي ڳالهه دهرائيندي چيو.
”مجبوري ته ڪابه نه هئي، بس آفيس ڪُليگ آهي، آفيس جي ڪري واسطو ۽ رابطو هئڻ ڪري وڃڻو پيو. انهي ۾ ڀلا ڪهڙو حرج آهي؟“ آڪاش کيس جواب ڏيندي چيو.
”مون ته ٻڌو آهي ته هُو توتي قربان ٿي وڃي.“ پِرهه نڪ ۾ مرڙ ڏيندي چيائين.
”هاها...هاها، اهڙيون افواهون ڪير ٿو ڦهلائي؟ ماڻهن کي ڇاهي انهن جو ڪم ئي بس ٻين جي ذاتي زندگي ۾ دخل ڏيڻ آهي، گلا ڪرڻ آهي. انهن جي ڳالهين تي يقين نه ڪندي ڪر، توکي مون تي ڀروسو آهي بس يقين رک.“ آڪاش کيس سمجهائيندي چيو.
”آڪاش مون کي اڪيلو ڇڏي ته نه ويندين نه؟“ پِرهه کاٻي ٻانهن آڪاش جي ساڄي ٻانهن ۾ ورائيندي هٿ جي آڱرين ۾ آڱريون ڀڪوڙيندي چيو.
آڪاش پِرهه جي اچانڪ اهڙي سوال تي پريشان ٿي پيو ۽ سندس هٿ ۾ هٿ ڏيندي چيائين، ”ڀلا لهرون ڪڏهن سمنڊ کان ڌار ٿيون آهن جو آئون توکي ڇڏي ويندس، تو بنا منهنجو هن جڳ ۾ جياپو ڪهڙو؟ تنهنجو سواءِ منهنجي وجود جي حيثيت ڪهڙي آهي؟ تون آهين ته آئون مڪمل آهيان سواءِ تنهنجي آئون پنهنجو پاڻ کي نامڪمل ٿو سمجهان، جنهن جي توکي پڻ پروڙ آهي پوءِ اچانڪ اهڙو سوال تنهنجي من ۾ ڪيئن اڀري پيو؟“
”ها مون کي توتي پنهنجو پاڻ کان وڌ ڀروسو آهي ۽ اهو به ڄاڻان ٿي پاڻ ٻنهي جي زندگي هڪ ٻئي کان سواءِ اڌوري ۽ بي مقصد آهي، پوءِ به الائي ڇو ڪڏهن ڪڏهن من ۾ اڻ ڄاتل وسوِسا ٿا جنم وٺن جيڪي مون کي ڊيڄاري ٿا وجهن.“ پِرهه آڪاش جي اکين ۾ جهاتي پائيندي چيو.
ته پوءِ بس! هُن جي اهميت تنهنجي اڳيان ڪجهه به ناهي، هُو صرف آفيس جي دوست آهي، جي تون چونديئين ته آئون هُن سان آفيس ڪم کان علاوه نه ملندس.“ آڪاش پِرهه کي تسلي ڏيندي چيو.
”بس مون کي توتي پورو ڀروسو آهي، مون کي معاف ڪجان ڪالهه سوشل ميڊيا تي هُن جي سالگرهه جي تصويرن ۾ توکي ڏسي من ۾ خيال آيو تنهن ڪري چيم پر پليز! مون کي معاف ڪري ڇڏ.“ پِرهه پنهنجي ڳالهين تي پڇتاءُ ڪندي چيو.
”پيار ۾ مهرباني ۽ معافي جي اهميت ناهي. بس تنهنجي من مان اهي خيالات ختم ٿي ويا اهو ڪافي آهي.“ آڪاش پِرهه کي دلجاءِ ڏيندي چيو.
”لَوَ يُو جان!“ پِرهه چپن کي ڀڪوڙي اکين سان پيار اوتيو.
”تون گاڏي سامهون ڏسي صحيح طريقي سان هلاءِ ڪنهن کي هڻي نه وجهين.“ آڪاش ڳالهه کي تبديل ڪندي چيو.
ڪجهه دير کان پوءِ پِرهه آڪاش کي آفيس لاهي پاڻ لائبريري هلي ويئي.