ناول

اڌوري عشق جو اَلميو

مھاڳ ۾ شڪت حسين شورو لکي ٿو:”پيار دليپ دوشي جو من پسند موضوع آهي، ڇو ته هن جو پهريون ناول ”محبت جي تنهائي“ توڙي موجوده ناول ”اڌوري عشق جو الميو“ ان پيار جي پچار تي مشتمل آهن جيڪو لاحاصل آهي. ”اڌوري عشق جو الميو“ اصل ۾ پيار جو نوحو آهي، جيڪو تڪميل تي پهچڻ کان اڳ ۾ ئي الميو بڻجي وڃي ٿو. هونءَ عشق هڪ اهڙو جذبو آهي جنهن جي جوهر ۾ الميو ئي سمايل آهي. عشق ڀلي کڻي ڪاميابي جي منزل تي پهچي، پر پوءِ ان جو اتان زوال شروع ٿئي ٿو ۽ اهو جھڪو ٿيندو گلن وانگر ڪومائجي وڃي ٿو.“
Title Cover of book اڌوري عشق جو اَلميو

16

آڪاش کي چڱي ريت اهو احساس هو ته هُو پِرهه کي ايتريون مهانگيون شيون گفٽ نه ٿو ڪري سگهي ڇاڪاڻ جو هُن تي گهر جو بار هو جنهن ڪارڻ ئي هُن پنهنجو اباڻو شهر ڇڏيو هو ۽ ڳڀي جي ڳولا ۾ اچي هِتي پهتو هو. هُن کي اهو سٺو نه لڳندو هو ته هو روز پِرهه کان تحفا وٺندو رهي ۽ بدلي ۾ ڪجهه به ڏيئي نه سگهي. آڪاش کي اهو به خبر هئي ته پِرهه جي ڏنل تحفن ۾ صرف محبت جا احساس سمايل آهن پر وري به آڪاش کي روز روز ايئن پِرهه جون ڏنل شيون قبول ڪرڻ سٺو نه لڳندو هو پر پِرهه جي ضد ۽ پيار جي ڪري بي وس ٿي پوندو هو.
ان ڏينهن به ٻيئي ڄڻا انهي ڳالهه تي بحث ڪري رهيا هئا جو پِرهه وري آڪاش لاءِ ڪافي سارا تحفا وٺي آئي هئي، جنهن ۾ پينٽ شرٽس، ڊزائينر سوٽس، پرفيومز، مختلف ڊيوز، شوز ۽ ٻيون به ڪافي شيون شامل هيون. آڪاش جو ضد هو ته هُو روز ايتريون شيون قبول نه ٿو ڪري سگهي پر پِرهه پنهنجي ضد تي قائم هئي ته آندل سموريون شيون ته کيس قبول ڪرڻيون ئي پونديون.
”پِرهه اهو ته سراسر غلط آهي نه، ته تون روز منهنجي لاءِ ڪافي شيون وٺي اچين ۽ آئون اهي قبول ڪندو رهان، جيڪو سٺو ته نه ٿو لڳي نه.!.“ آڪاش پِرهه کي سمجهائيندي چيو.
”توکان، مون کان ڪرڻ ڪڏهن کان سکيو آهين آڪاش؟.“ پِرهه حيرت کائيندي چيو.
”ضمير تي بار ٿو ٿئي،تحفو ان کي چئبو آهي جنهن جي بدلي ۾ اوتري ئي قيمت جي ڪا شيءَ واپس ڏئي سگهجي.“ آڪاش پِرهه کي ٻيهر سمجهائيندي چيو.
”مطلب منهنجي شين جي تون قيمت لڳائي قبول ڪندو آهين ته جيئن ٻيهر اوتري ئي قيمت جي ڪا شيءَ مون کي واپس ڪري سگهين!“ پِرهه اداس ٿيندي ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو.
”مون ايئن نه چيو.“ آڪاش پِرهه جي کاڏيءَ کي ساڄي هٿ ۾ ڀريندي سندس چهرو مٿي ڪندي چيو.
”ٻيو ڇا چيو؟ قيمت، قدر ۽ ضمير! پوءِ ان جو مطلب ڇا آهي؟“ پِرهه ڪاوڙ جو اظهار ڪندي منهن ڦيريندي چيو.
”منهنجي ڳالهه ته سمجهه!“ آڪاش ڦِري اچي پِرهه جي سامهون بيٺو.
”ڇا سمجهان؟ ته تون منهنجي ۽ پنهنجي وچ ۾ حساب ڪتاب رکندو آهين! مون کي ڏاڍو افسوس ٿيو اڄ!“ ڳالهيندي ڳالهيندي پِرهه جون اکيون آليون ٿي ويون.
”مون حساب ڪتاب جي ڳالهه نه ڪئي، مون اهو چيو ته تون ايتريون مهانگيون شيون ڏئين ٿي جيڪي بس آئون قبول ڪندو رهان ۽ بدلي ۾ توکي ڪجهه به نه ڏئي سگهان ته اهو ته غلط آهي نه!.“ آڪاش پنهنجي هٿن سان سندس آلين اکين کي اگهندي چيو.
”مون ڀلا ڪڏهن اهڙو اظهار ڪيو آهي ته انهن تحفن جي بدلي ۾ مون کي ڪجهه ڏئي يا منهنجي لفظن مان توکي ڪڏهن اهڙو تاثر مليو يا مون ڪڏهن اهو جتائڻ جي ڪوشش ڪئي آهي ته آئون ڪي مهانگيون شيون ڏيان ٿي. آڪاش انهن شين جي ڪابه قيمت ناهي سواءِ پيار جي! محبت ئي سڀ کان مهانگو تحفو آهي، جنهن جي مون کي توکان طلب آهي بس!“ پِرهه سُڏڪندي چيو.
”پر آئون اڄ ڏينهن تائين توکي ڪجهه به نه ڏئي سگهيو آهيان.“ آڪاش بي وسي جو اظهار ڪندي چيو.
”ڪوڙ! بلڪل ڪوڙ! تون مون کي انتهائي انمول تحفا ڏيندو رهيو آهين جنهن جي اڳيان اهي شيون ڪابه معنيٰ نٿيون رکن.“ پِرهه سندس دليل کي رد ڪندي چيو.
”مون کي ته ياد ناهي ته مون ڪو تحفو توکي ڏنو هجي!“ آڪاش حيرت جو اظهار ڪندي چيو.
”تنهنجو هميشه جو ساٿ، محبت ۽ پيار ڀريو احساس! ان کان انمول ۽ قيمتي تحفا ڀلا ٻيو ڪهڙا ٿي سگهن ٿا.“ پِرهه آڪاش کي ڀاڪر ۾ ڀريندي چيو.
”پِرهه اهي تحفاته هميشه تنهنجي لاءِ حاضر آهن، باقي ڪابه شيءَ آئون چاهيندو به آهيان پر پوءِ به ڏيئي نه سگهندو آهيان. ڪڏهن ڪڏهن سوچيندو آهيان ته ڪنهن مهيني جي خرچ مان ڪجهه بچت ڪري توکي ڪجهه ڏيئي سگهان پر هر ڀيري ڪنهن نه ڪنهن اضافي خرچ جي ڪري ناڪام ٿي ويندو آهيان.“ آڪاش پِرهه جي پيشاني چمندي چيو.
”آڪاش! تنهنجي ساٿ کان سواءِ مون کي ٻي ڪنهن به شيءَ جي طلب ناهي.“ پِرهه روز سان ڀاڪر پائيندي چيو.
”پر منهنجي ڳالهه کي سمجهه.“ آڪاش ٻيهر پِرهه کي سمجهائيندي چيو.
”آئون ڪجهه به سمجهڻ لاءِ تيار ناهيان.“ پِرهه آڪاش جي شرٽ جو کليل بٽڻ بند ڪندي چيو.
”ٺيڪ آهي، اهي سموريون شيون آئون قبول ٿو ڪريان، پر ...!“ آڪاش پِرهه جي هٿن کي پنهنجي هٿن ۾ جهلندي چيو.
”پر! اهو پر وري ڇا؟ ڪوئي شرط وغيره قبول ناهي مون کي، پهرين ئي ٻڌائي ٿي ڇڏيان.“ پِرهه آڪاش تي وڏيرڪو حڪم هلائيندي چيو.
”مٺڙي! پهرين منهنجي پوري ڳالهه ته ٻڌ.“ آڪاش پِرهه کي مڪمل ڳالهه ٻڌڻ لاءِ چيو.
”ٺيڪ آ. چئو!“ پِرهه آڪاش کي ڳالهه مڪمل ڪرڻ لاءِ چيو.
”بالورڊ مال ۾ فلم ٿا هلي ڏسون. اها ٽريٽ منهنجي طرف کان. صحيح آهي!“ آڪاش پِرهه کي مخاطب ٿيندي چيو.
آڪاش سوچيو ته هزارين روپين جي گفٽس جي بدلي ۾ هُن وٽ ان جهڙي گفٽ ڏيڻ جي سگهه ته نه هئي پر ڪجهه پل ساٿ رهي ڪري مووي ڏسي کيس پيار جو تحفو ڏيئي سگهجي ٿو. پر هُن سوچيو الائي پِرهه اهو ڳالهه قبول ڪندي به الائي نه. متان منهنجي انهي ڳالهه تي مذاق نه اڏائي پر پوءِ سڪت ساريندي هُن ڳالهه چئي ڇڏي.
”وائو! هائو رومانٽڪ آڪاش! قبول آهي.“ پِرهه خوش ٿيندي چيو.
آڪاش پِرهه جو اهڙو ردعمل ڏسي سرهائي جو ساهه ڀريو ته هُن مووي جو چئي ڪو غلط فيصلو نه ڪيو هو.
ٻيئي ڄڻا مووي ڏسڻ لاءِ بالورڊ مال طرف نڪري پيا ۽ هنن گڏجي پهريون دفعو مووي ڏٺي.