22
”آفيس ۾ ئي آهيان، حڪم ڪر مٺڙيءَ!“ آڪاش جواب ڏيندي چيو.
”پنج منٽن ۾ آئون تنهنجي آفيس پهچڻ واري آهيان، جلدي موڪل وٺي ٻاهر اچ.“ پِرهه حڪم صادر ڪندي چيو.
هونئن به محبوبائن سدائين ماڻا ئي ڪيا آهن، هميشه عاشقن کي امتحان ۾ وڌو آهي. آڪاش لاءِ موڪل وٺڻ مشڪل هو، پر محبوب جو من رکڻ لاءِ هاڪار ۾ جواب ڏيندي چيائين،”حاضر مٺڙيءَ.“
آڪاش ڪو بهانو ڪري موڪل وٺي آفيس جي مين گيٽ کان ٻاهر ئي نڪتو ئي مس هو ته پِرهه پنهنجي ڪار ۾ پهتي اچي هئي، اکين سان اشارو ڪندي ڪار ۾ ويهڻ لاءِ چيائين.
”اچانڪ هتي ڪيئن؟ ۽ ڪيڏانهن هلڻو آهي؟“ آڪاش ڪار جو دروازو کولي سيٽ تي ويهندي پڇيو.
”بس منهنجي دل چيو توسان ملڻ جو، سو هلي آيس.“ پِرهه معصوميت مان نڪ ۾ سَر وجهندي شرارت ڪندي چيو.
”واهه وڏيري تنهنجا ٺٺ.“ آڪاش پِرهه جي چيل ڳالهه تي ردعمل ڏيندي چيو.
”اوئي وڏيري نه چئو!“ ساڄي هٿ جي پهرين آڱر هوا ۾ اڀاريندي آڪاش کي چتائيندي چيائين. وري ٻيءَ لمحي چهري تي مسڪراهٽ آڻي هٿ ٻڌي آڪاش کي مخاطب ٿيندي چيائين، ”سائين آئون ته تنهنجي ٻانهي آهيان.“
هن جي لهجي ۾ معصوم ٻار جهڙي شرارت به هئي ته ڪومل جذبن سان سرشار التجا به هئي.
”اوهه ڪار سهي هلاءِ نه ته ڪرين نه شهيد!“ آڪاش سندس ٻنهي هٿن کي پنهنجي هٿن ۾ جهلي ڪار جي اسٽيئرنگ تي رکندي چيو.
”الا! آئون صدقو تنهنجي جان تان! توکان پهرين آئون نه مَري وڃان! آئنده اهڙيون دل ڏکائيندڙ ڳالهيون نه ڪندو ڪر.“ پِرهه آڪاش جي منهن تي هٿ ڏيندي چيو.
”مذاق ٿو ڪيان مٺڙيءَ.“آڪاش مسڪرائيندي چيو.
”نه مذاق ۾ به نه، تنهنجي جان منهنجي امانت آهي تو وٽ، ان تي تنهنجو ڪو به حق ناهي!“ پِرهه سنجيده ٿيندي چيو.
پِرهه جي لهجي ۾ اهڙي سنجيدگي ڏسندي ڳالهه جو موضوع مٽائيندي آڪاش چيو، ”مٺڙي موڪل ته ورتي هاڻي ته ٻڌاءِ هلڻو ڪيڏانهن آهي؟“
”جيڏانهن به وٺي هل جتي تنهنجي دل چوي. بس توسان وقت گذارڻو آهي، توسان گڏ رهڻو آهي، تنهنجي آغوش ۾ پرسڪون گهڙيون گهارڻيون آهن.“ پِرهه جواب ڏيندي انتهائي معصوميت مان چيو.
هن جي لفظن ۾ هڪ تڙپ، هڪ خواهش شامل هئي ته هُو آڪاش جي هنج ۾ زندگي سان سمورا پل گهاري ڇڏي. زماني کي وساري بس هڪ ٻئي ۾ گم ٿي وڃن، ٻه جسم هڪ جان بڻجي پنهنجي هڪڙي نئين دنيا وڃي وسائين جتي صرف پيار ۽ پريت جي ريت هجي، بس محبت جو قانون هجي، سڪ جي سڳن جون ڳنڍون اهڙيون قابو ڪجن جو ڪنهن وسيلي سان به نه کلي سگهن ۽ محبت جو ديس اڏي نفرت کي ديس نيڪالي ڏئي ڇڏجي.
”جيڪر تنهنجي اهڙي خواهش آهي ته فليٽ تي هلون، سڪون سان هلي چند گهڙيون گڏجي گهاريون ۽ تنهنجي خوشبودار هٿن جي مهڪ ڀري چانهه به پيئون.“ آڪاش پِرهه کي صلاح ڏيندي چيو.
”ها ايئن ئي ٺيڪ آهي.“ پِرهه ڪار کي فليٽ طرف ويندڙ رستي تي موڙيندي چيو.
ڪار کي فليٽ جي پارڪنگ ۾ بيهاري ٻيئي ڄڻا هيٺ لٿا، پِرهه کاٻي ڪلهي ۾ پرس لٽڪائيندي پنهنجو ساڄو هٿ آڪاش جي چيلهه تي رکيو ته آڪاش وري پنهنجو کاٻو هٿ سندس چيلهه ۾ سوگهو ڪندي سيڙهين طرف وڌيا. سيڙهيون چڙهي ٽئين فلور تي پهتا.
ٽئين فلور تي پهچي فليٽ جو لاڪ کولي اندر داخل ٿيا. آڪاش پنهنجي ڪمري کي سٺي ترتيب سان سينگاريو هو، گهٽيءَ ۾ کلندڙ دري تي ڪمري جي ديوارن تي ڪيل رنگ سان ڪنٽراس ڪلر جا پردا لڳل هئا جيڪي ڏاڍا خوبصورت پئي لڳا. ڪمري جي هڪ طرف پڙهائي لاءِ ريڊنگ ٽيبل ۽ ڪرسي رکيل هئي جنهن تي ڪجهه ادبي، سياسي ۽ تاريخ جي موضوعن جا ڪتاب پيل هُئا ۽ رات جي وقت پڙهڻ لاءِ ٽيبل لئمپ پڻ رکيل هُئي ۽ پاسي ۾ ئي پلاسٽڪ گلاس ۾ مختلف ڪلر جا هاءِ لائيٽرس، پينسلون، بال پوائنٽس، مارڪر پيل هئا.ٻيءَ طرف فرش تي ڪنڊ ۾ سمهڻ لاءِ ميٽريس (فوم وارو گَدو) وڇايل هو جنهن تي صاف سٿري چادر پيل هئي ۽ ننڍي ٽيبل تي سامهون ٽي.وي پيل هئي جنهن کي آن ڪندي آڪاش ميوزڪ چئنل لڳائي پاڻي پيئڻ لاءِ ڪمري کان ٻاهر نڪري ويو. ريڊنگ ٽيبل جي پاسي ۾ ئي ڪاٺ جي الماري پيل هئس. پِرهه ڪمري ۾ داخل ٿيندي ڪار جي چاٻي ۽ پرس ٽيبل تي رکي گهٽيءَ طرف کلندڙ دري کي ٿورو کولي پردو سرڪائي ڇڏيائين جيئن ڪمري ۾ تازي هوا ۽ روشني اچي سگهي. دريءَ جي پاسي ۾ بيهي روڊ تي گذرندڙ ماڻهن ۽ گاڏين کي ڏسي رهي هئي ته آڪاش ٻانهن جو ڪڙو ٺاهي ڀاڪر ۾ ڀريو ته سندس منهن تي مُرڪ اچي وئي ۽ پِرهه سندس ٻانهن کي پنهنجي ٻانهن سان ويتر سوگهيون ڪندي اکيون بند ڪري ڇڏيون. آڪاش پِرهه جي ڳچيءَ کي چپن سان سهلائيندو، سنگ مرمر جهڙن ترڪندڙ ڳٽڙن کي چمڻ لڳو. ٽي.وي تي هلندڙ لتا جي ڪلامن، دري مان ايندڙ هلڪي ٿڌڙي هوا ۽ ٻانهن جي وراڪن باعث سمورو ماحول ڏاڍو رومينٽڪ ۽ ڪنهن پيار ڪهاڻيءَ جي منظر نگاريءَ جھڙو لڳي رهيو هيو.
ڪجهه پل ايئن پيار جي درياءَ ۾ محبت جي ناوءَ تي چڙهي سير ڪرڻ بعد پِرهه ڪمري جي فرش تي پيل ميٽريس تي ڀت کي ٽيڪ ڏيندي آهِلي پيئي ته آڪاش به سندس هنج ۾ سمهي پيو. وارن ۾ آڱرين جي ڦڻي گهمائيندي پِرهه آڪاش جي پيشاني کي چپن جون چاهتون آڇيندي پيار ڪيو ۽ آڪاش پنهنجو هٿ پِرهه جي هٿ ۾ سوگهو ڪندي هٿ تي پيار جا عڪس چٽيا.
ڪافي دير کان خاموشي جي بيٺل پاڻي ۾ لفظن جا موتي اڇلائيندي پِرهه پڇيو.
”آڪاش !“
”هون“
”هڪڙي ڳالهه پڇان؟“
”ها پڇ“
” محبت ڇا آهي؟“
”محبت فقط هڪڙو لفظ ناهي پر هڪ اهڙو احساس آهي جنهن جو ٻج ڪنهن بنجر دل جي زمين ۾ ئي ڇو نه پوکجي پر محبت جي بارش سان اهو وڌي وڻ ٿي ٿو وڃي ۽ پوءِ ان جي ڇانوَ دلين جي تتل اڱڻ تي ڇانورو بڻجي ٿي پوي. محبت ڪنهن ڪنواري ڪنيا جي طرفان سجايل پوڄا جي ٿالهي ۾ ٻاريل ديپ مثل آهي جيڪو هُو محبت جي ديوتا کي خوش ڪرڻ لاءِ ٻاري ٿي، محبت ڪنهن چنچل ناري جي هوڏ ۽ لوڏ مثل هجي ٿي جنهن تي ڪيتريون ئي الهڙ جوانيون دل هاري ٿيون ويهن، محبت ته صبح مهل ڪنهن گلاب جي پنکڙين تي شبنم جي شفاف ڦڙن جهڙي پاڪ هجي ٿي، محبت ته ٿر جي جوان ناري کي پاتل گج تي چمڪندڙ ٽڪن جهڙي سدا بهار هجي ٿي جنهن ۾ محبوب جو عڪس جهلڪي ٿو، محبت ته ٿر جي وارياسي وجود تي پيل وسڪاري جي پهرين بوند کانپوءِ مٽي مان اٿندڙ مهڪ جهڙي هجي ٿي ۽ محبت ته ..!“ آڪاش پِرهه جي اکين ۾ نهاريندي محبت جي فلسفي جي باري ۾ ٻڌائيندي چيو.
”آڪاش مون به تو سان اهڙي ئي محبت ڪئي آهي، منهنجو اڌورو ، اڻ پورو وجود توسان ملڻ کان پوءِ ئي مڪمل ٿيو آهي. توکي پائي مون کي اهو احساس ٿيو ته ”زندگي دهوپ اور تم ايڪ گهنا سايا“. تنهنجن مسڪراهٽن سان هميشه منهنجي زندگي ۾ آيل مايوسي جا ڪڪر ڇٽجي مُسرتن جا بادل بڻجي پون ٿا. جيئن ڪنهن چيو آهي ته ”تون کلين ٿو ته گُل ٽڙي ٿا پون، ماٺ تنهنجي خزان گُل ڇڻي ٿا پون“. تون جڏهن به مسڪرائين ٿو ته محبتن جا پوپٽ منهنجي دل جي گلستان ۾ پوکيل محبت جي گلن تي اڏرڻ ٿا لڳن. ها مون جڏهن به تنهنجو دلڪش محبت ڀريو چهرو ڏٺو آهي ته زندگي هميشه نئون ڪَر موڙي جيءُ اٿي آهي.“ پِرهه آڪاش جي پيشاني چمندي چيو.
”بلڪل جانان! زندگي ۾ تو مون کان وڌيڪ ڏک ڏِٺا آهن، تنهنجي جيون ڪهاڻي مونکي طارق عالم ابڙو جي ناول ”رهجي ويل منظر“ جهڙي ٿي لڳي، جنهن ۾ صرف ڏک، درد، تڪليفون، پريشانيون، لڙڪ، جدايون، تنهايون ئي تنهنجي پلئه پيون آهن. تيئن منهنجو وجود به روپلي ڪولهي جي ديس جي هڪ درديلي ٿريئي جي زندگي وانگي هميشه ڏک سکن جي سونهن وانگي ڦٽيل ۽ زخمي ئي رهيو آهي. جنهن عمر ۾ نوجوان پنهنجي حسين جواني جي رنگين مستين ۽ چلولاين ۾ مصروف هوندا هئا ته آئون آس ڀرين نگاهن سان پنهنجي احساس کي مروڙي هڪڙو اونهو ساهه کڻي اکڙين مان وهندڙ ڪوسا لڙڪ اگهي ڪُوڙي مرڪ مرڪي ڇڏيندو هوس. ايئن انيڪ تمنائن جا گلا گهوٽي جيئندو رهيو آهيان ۽ سوين خواهشن کي ٽياس تي ٽنگي هن ڪوڙي دنيا جي دولابن کي منهن ڏيندو رهيو آهيان، پر وقت جي هڪڙي خوبصورت ادا اها به آهي ته جهڙو به هوندو آهي گذري ويندو آهي.“
”پوءِ وقت جي تبديل چئجي، منهنجي خوشنصيبي چئجي يا حسين اتفاق جو زندگي مون کي هوائن جي شهر حيدرآباد وٺي آئي ۽ اهو وقت مون کي ڪنهن حسين جواني جي گلابي چپن جهڙو دلفريب لڳندو آهي جڏهن مون توکي پهريون ڀيرو ڏٺو هو، سچ مڃين ان وقت ئي من ئي من ۾ توکي پنهنجي دل جي من مندر ۾ ديوي بڻائي ڇڏيو هو ۽ مان پوڄاري بڻجي هميشه من جي اکين سان نظرن ئي نظرن ۾ توکي پوڄيندو هوس پوءِ اها گهڙي به آئي جڏهن توکي پنهنجي دل جي ڳالهه ٻڌائي ۽ منهنجي دل جي احساسن تنهنجي من جي تارن کي به ڇُهيو ۽ تو پنهنجا هٿ منهنجي هٿن ۾ ڏيئي زندگي جي اڙانگن پيچرن تي سفر ڪرڻ جو وچن ورجايو.“ آڪاش پِرهه جي هٿن کي پنهنجي هٿن ۾ جهليندي پيار ڪندي چيو.
”توسان زندگي جا گهاريل سمورا پل منهنجي زندگي جو ڪل اثاثو آهن، ”تيري اڪ ذات، ميري ڪُل ڪائنات“ واري فلسفي وانگي بس تنهنجو وجود منهنجي لاءِ جيئڻ جو گس بڻجي پيو آهي، منهنجي جيئڻ جي هر وجه بس تنهنجو هجڻ ئي آهي. توکي جڏهن پنهنجي ويجهو پائيندي آهيان ته بس دل چوندي آهي ته ”آ بيٺ ميري پاس، تجهي ديکتي رهون، نه تُو ڪڇ ڪهي نه مين ڪڇ ڪهون“. منهنجي زندگي جي صبح جي شروعات تنهنجي مرڪن سان ٿئي ٿي ته رات تنهنجي حسين خوابن کي ڏسندي ڏسندي گذري ٿي، مون سان ايئن ئي هميشه ساٿ رهجان.“ پِرهه آڪاش جي جسم مٿي آلهجي پيئي ۽ پيار ڪرڻ لڳي هئي.
ڪافي دير تائين ٻنهي ڄڻن جو گرم وجود هڪ ٻئي جي ٻانهن ۾ ويڙهيل هيو ۽ هڪ ٻئي کي اکين ۾ سمائي پيار جي هڪ اهڙي دنيا مان وڃي نڪتا هئا، جتي نرم جسمن جون سسڪيون هيون، ساهن ۾ هڏڪيون هيون، اونها ساهه هئا، لڇندڙ جسمن مان ٽِمندڙ پگهر جا ڦڙا هئا، ڪشادا ڀاڪر هيا، جاڳندڙ اکين ۾ پريت جي ريت نباهڻ جا دڳ هئا، زندگي جيئڻ جا گس هئا. ڪيتري ئي وقت جي جاري ڪشمڪَش بعد ٻيئي وجود ساڻا ٿي سڌا ليٽي پيا ۽ ڊگها اونها ساهه کڻڻ لڳا، رکي رکي هڪ ٻئي ڏي نهاري اکين سان پيار اوتي ٻيهر سڌا ٿي وري پاڻ کي ڀاڪرن ۾ ڀري ڇڏيائون ۽ هڪ ٻئي جي چپن تي پنهنجي چپن جو تالو هڻي ڇڏيائون.