20
(سندس پڳ مٽ دوست ڪَريم هو، جيڪو ڪجهه وقت پهرين حيدرآباد مان يونيورسٽي مڪمل ڪري ڪراچي پهتو هو. جتي هُو آمريڪا جي يونيورسٽين ۾ اسڪالرشپ تي پڙهڻ لاءِ ”آئليٽس“ ٽيسٽ جي تياري ڪري رهيو هو. آڪاش کي به هاڻ ڪراچي ئي ڪم ڪرڻو هو، سو هُن ڪريم سان شيئرنگ ۾ فليٽ تي رهڻ جو فيصلو ڪيو هو. هونئن به آڪاش جڏهن حيدرآباد آيو هو تڏهن به ڪريم سان رهندو هو ۽ هاڻي ڪراچي آيو هو تڏهن به گڏجي رهڻ جو فيصلو ڪيائين.)
”بس ويجهو ئي آهيان، پنجاب چورنگي تي سگنل گرين ٿئي ته بس پنج منٽن ۾ پهتس.“ آڪاش ڪريم کي موبائل تي جواب ڏيندي چيو.
”ٺيڪ آهي پوءِ آئون فليٽ تان هيٺ لَهي ٿو اچان!“ ڪريم جواب ڏنو.
”ڇو ڪيڏانهن هلڻو آهي ڇا؟“ آڪاش سوال پڇندي چيو.
”ها في الحال سِي وِيو ٿا هَلون، هَلي سمنڊ جي لهرن جو مزو ٿا وٺون، واپسي ۾ ماني کائي پوءِ يَڪو اچي فليٽ تي آرام ٿا ڪريون.“ سندس دوست جواب ڏيندي چيو.
”مٺڙا! پهرين ٿورو باٿ وٺي فريش ته ٿيان، پوءِ ٿا هَلون ٻاهر، ڇو جو صبح جو نڪتل آهيان، سفر ڪري ڪراچي پهتس ۽ سڌو آفيس ويس، سڄو ڏينهن آفيس ۽ ڪم، هاڻي جسم کائڻ ٿو اچي، پهرين فريش ٿي پوءِ ٿا ٻاهر هَلون. پِرهه به ٽيسٽ جي تياري جي سلسلي ۾ ڪالهه کان ڪراچي شفٽ ٿي آهي، کيس به ميسيج ڪيو آهي پوءِ ان کي به فليٽ تان وٺي، گڏجي ٿا هلون.“ آڪاش دوست کي زور ڀريندي چيو.
”ٺيڪ آ جاني! جيئن تنهنجي مرضي! پوءِ سڌو اچ فليٽ تي، آئون انتظار ٿو ڪريان.“ ڪريم ڳالهه مڃندي چيو.
”ها صحيح آهي، سگنل به گرين ٿي ويو آهي، آئون بس پهچان پيو.“ آڪاش دوست کي وراڻيندي چيو.
ڪار پنجاب چورنگي ڪراس ڪندي اچي پنجاب ڪالوني پهتي، ڪار پارڪ ڪري، ڊرائيور چاچي برڪت ليپ ٽاپ ۽ ڪپڙن واري بيگ لاٿي،ٽين منزل تي پهچي هُن فليٽ جي گيٽ تي لڳل ڊور بيل وڄائي ته سندس دوست گيٽ کوليو ۽ هيءُ اندر داخل ٿيا.
پنجاب ڪالوني غريب آباد ۽ مڊل ڪلاس جي ماڻهن جي ڪالوني هئي، شاگردن، نوڪري جي تلاش ۾ گهمندڙ بي روزگارن ۽ نوڪري پيشه ماڻهن جي رهائش جي لاءِ بهتر هئي. اڪثر ڪراچي جي يونيورسٽين ۽ اڪيڊمين ۾ پڙهندڙ شاگرد هتي ئي شيئرنگ بيسز تي فليٽن ۾ رهيل هئا ۽ ٻين شهرن جا ڪراچي ۾ نوڪري ڪندڙ نوجوان پڻ هتي ئي دوستن سان گڏيل طور تي رهيل هئا. ڪراچي جهڙي شهر جي هڪ ڪالوني هئڻ باوجود به سهوليتون هتي به نالي ماتر هيون. بجلي جي اکٻوٽ ۽ وري ڳرا بل، پاڻي جي اڻهوند معمول بڻيل هو پر شاگردن ۽ هڪ عام نوڪري پيشه ماڻهو لاءِ وري به برداشت لائق هئي.
”اسان جا ڀاڳ ڀلا جو مس مس مٺڙي جو ديدار ٿيو، اڳي ته اڃان به آفيس ڪم سان جلدي ايندو هئين، هن واري ڪافي وقت ٿي ويو آهي جو ديدار ئي نه ڪرايو.“ سندس دوست ڪريم کيس ڳراٽڙي پائيندي قرب مان چيو.
ڪريم ڊگهي قد ۽ رنگ جو هلڪو سانورو، يارويس ۽ مزاحيه طبيعت جو مالڪ هو، هر وقت اسٽائلش نئي ڊزائين جي هيئر اسٽائل رکندڙ هي نوجوان هر وقت مسڪرائيندو ۽ مرڪون پکيڙيندو رهندو هو.
”هايار ڪرَيم واقعي هن دفعي ڪافي وقت ٿي ويو آهي ڪراچي آئي کي.“ آڪاش پڻ ڀاڪر جو ڪلهو مٽائيندي چيو.
سندس دوست ڪريم، ڊرائيور کي هٿ ڏيندي لائونج طرف ويهڻ لاءِ چيو ۽ پاڻ ٻئي اچي روم ۾ ويٺا.
”تون اڄ اڪيلو ويٺو آهين فليٽ پارٽنر ڏسڻ ۾ نٿو اچي، ڇڏي ڏنو آهي ڇا؟“آڪاش ٿڪاوٽ مان فرش تي پيل ميٽريس تي آهلندي سوال ڪندي چيو.
”ها جاني تو جو چيو هو ڪراچي شفٽ ٿيڻ لاءِ، سو هُن کي ٻيءَ هنڌ شفٽ ٿيڻ جو چيم.“ ڪريم جواب ڏيندي چيو.
”مٺڙا ايڊجسٽمينٽ ڪري وٺون ها، خير هو گڏجي رهي پئون ها.“ آڪاش وراڻي ڏيندي چيو.
”آئون پرائيويسي ۾ يقين رکندو آهيان ڪمرا آهن ٽوٽل ٻه. هڪ ۾ آئون رهان ٿو ٻيءَ ۾ تون رهين ها ته هُو ڪٿي رهي ها؟ ڪنهن سان هڪ ئي ڪمري ۾ گڏجي رهڻ سان هر ڪنهن جي پرائيويسي ڊسٽرب ٿئي ها ان ڪري کيس ڪنهن ٻيءَ فليٽ ۾ منتقل ٿيڻ جو چيم.“ ڪريم منطق بيان ڪندي چيو.
”چڱو مٺا جيئن توکي مناسب لڳي.“ آڪاش وهاڻو مٿي هيٺيان ڏيندي چيو.
”ڇڏ انهن ڳالهين کي، تون ٻڌاءِ سفر ڪيئن رهيو؟ پهريون ڏينهن آفيس ۾ ڪيئن رهيو؟ ۽ مبارڪون پروموشن جون، وڏي اسٽيشن جون، وڏي پگهار جون، ٽريٽ ٿي ويئي.“ ڪريم مستي ڪندي چيو.
”سفر بهتر رهيو. آفيس جوائننگ ڪئي آهي پهريون ڏينهن هو سو اسٽاف سان ملڻ ۾ گذري ويو. باقي ٽريٽ جام پيارا حڪم کپي تنهنجو.“ آڪاش سموري ڏينهن جو احوال ٻڌائيندي چيو.
”نيٺ پِرهه جي سڪ توکي ڪراچي وٺي ئي آئي.“ ڪريم اک هڻندي مستي مان چيو.
”هاها...هاها، ايئن ناهي پيارا! اهو چوڻي آهي نه ته ”نوڪري ڪي تي نکرا ڪي“، سو جتي مالڪ چوندا هليا اينداسين.“ آڪاش مسڪرائيندي چيو.
”خير سٺو ٿيو يار! تون اچين وئين، هتي اڪيلائي ٿيندي هئي سواءِ تنهنجي.“ ڪريم جي اکين ۾ پنهنجائپ جو احساس اڀري آيو هو.
”جاني مون کي جڏهن به ضرورت پئي آهي ته تنهنجو هميشه ساٿ مليو آهي، منهنجي خوش نصيبي آهي جو تو جهڙو جگري يار مليو آهي، جنهن سدائين منهنجي مدد ڪئي آهي. ٿر ڇڏي حيدرآباد آيس تڏهن به تو ٻانهون کولي منهنجي مدد ڪئي ۽ ڪڏهن اڪيلائي جو احساس ٿيڻ ڪونه ڏنو ۽ منهنجي خوشنصيبي ته ڏس جو ترقي ڪري ڪراچي پهتس ته اتي به تو جهڙي مٺڙي جاني جو ساٿ مليو. مهرباني يار!“ آڪاش وڌي وڃي ڪريم کي ڳراٽڙي پائيندي چيو، لفظ اچاريندي اکين ۾ آب ڀرجي آيو هو.
”واهه جاني دوست به چوين ٿو ۽ مهرباني چئي پرايو به ڪرين ٿو، ايئن ته لفظن جا تير هڻي مار ته نه مٺا!” ڪريم اکين ۾ تري آيل پاڻي صاف ڪندي چيو.
”چڱو ٺيڪ آ مٺا کير پيل آهي فليٽ تي يا هيٺيان گهرائڻو پوندو، ڊرائيور کي واپس روانو ڪرڻو آهي، ڪار ڪرائي تي کڻي آيو آهيان، کيس چانهه پياري پوءِ واپس روانو ڪجي.“ آڪاش موضوع بدلائيندي چيو.
”چانهه کوڙ مٺڙا! کير پيو آهي فرج ۾، تون ٿڪل هوندين وهنجي اچ ايتري ۾ آئون چانهه ٺاهي ٿو وٺان.“ ڪريم وراڻي ڏيندي چيو.
”ايئن به ٺيڪ آهي.“ آڪاش ٽوال کڻندي چيو.
آڪاش اُٿي باٿ روم ويو، فريش ٿي سڀني چانهه پيتي، ڊرائيور کي ڪرائي جا پئسا ڏيئي واپس حيدرآباد روانو ڪيو.
بعد ۾ پاڻ ٻيئي ڄڻا فليٽ تان لَهي، پِرهه ڏي ويا جتان کيس ساڻ ڪري سمنڊ ڪناري ڏانهن نڪري ويا.