18
آڪاش جنهن جي ٿر جي پُرسڪون زندگي گذاري هئي، جتي سج اڀرڻ سان ئي زندگي تازگي جو احساس پاڻ سان گڏ کڻي ايندي هئي ۽ گهر جي بالڪوني ۾ ويهي صبح جي ٿڌڙي هير ۾ گرم چانهه جي سُرڪين سان گڏ اخبار پڙهڻ جو مزو ئي پنهنجو هوندو هو. پر پوءِ زندگي جي وراڪن هن کي حيدرآباد آندو، جتي ڪنهن وقت پرسڪون ماحول ۽ ماڻهن جي سادي زندگي هوندي هئي جيڪا هاڻي وڏن شهرن وانگي مشيني ۽ مصروف ٿي چڪي هئي. پر ڪافي وقت رهڻ ۽ پِرهه جي محبت جي ڪري حيدرآباد هُن کي هاڻ محبوب جي شهر جيان عزيز هو پر قسمت هُن کي هتي به رهڻ نه ڏنو ۽ هاڻي هن کي اڳيون ٿاڪ ڪراچي کي بڻائڻو هو.
ٻي طرف پِرهه جي امتحان جي رزلٽ اچي چڪي هئي، جنهن ۾ هُو اتنهائي سٺن مارڪن سان پاس ٿي هئي، هُن کي والد صلاح ڏني ته آمريڪا جي يونيورسٽين ۾ اسڪالرشپ لاءِ اپلاءِ ڪري ڪراچي وڃي ”آئليٽس“ جي تياري ڪري. صلاح ڏاڍي سٺي هئي پر حيدرآباد ڇڏي آڪاش کان پري وڃي ڪراچي رهڻ هُن لاءِ انتهائي ڪَٺن فيصلو هو، انهي صلاح خوشي سان گڏ چهري تي مايوسي آڻي ڇڏي هئي.
هُو والد جي صلاح آڪاش سان سلڻ لاءِ آفيس پهتي جتي هُو به ٻُڏتر جو شڪار هو، ته هُو ڪيئن پِرهه کان پري وڃي ڪراچي ڊيوٽي ڪندو جيڪو هُن لاءِ انتهائي ڏکيو فيصلو هو. ڪيريئر اڳتي وڌائڻ لاءِ بهترين چانس هو، پر پِرهه کان پري رهڻ هُن لاءِ ممڪن نه هو.
پِرهه اداس اجهاميل چهري سان اچي آڪاش جي سامهون واري ڪرسي تي ويٺي ۽ پريشاني جي ڪيفيتن جي طوفانن کي جهيڙيندي نيٺ ماٺ جو روزو ٽوڙيندي چيائين ”آڪاش مون کي توکي ڪجهه ٻڌائڻو آهي.“
”ها ٻڌاءِ! مون کي به توکي ڪجهه ٻڌائڻو آهي پر پهرين تون ٻڌاءِ ڇا ٿي چوين.“ آڪاش هٿ ۾ جهليل قلم کي ٽيبل تي رکندي چيو.
”اڇا! توکي به ڪجهه ٻڌائڻو آهي ڇا؟ ڇا چوڻو آهي پهرين تون ٻڌاءِ!“ پِرهه آڪاش تي زور ڀريندي چيو.
”نه نه ليڊيز فرسٽ، تون ٻڌاءِ! منهنجي ڪا اهڙي خاص ڳالهه ناهي.“ آڪاش پِرهه کي پهرين ڳالهه سلڻ لاءِ چيو.
”آڪاش! ڳالهه دراصل .... اها آهي .... ته ... هُو .... بابا ..!“ پِرهه پريشاني مان دوپٽي جي ڪناري کي آڱر تي ويڙهندي ڳالهه ڪندي ڪندي رڪجي ويئي.
”ها ٻڌاءِ! ڇا ڳالهه آهي پِرهه.“ آڪاش، پنهنجي سيٽ تان اٿي اچي پِرهه جي ڪلهن تي آٿت مان هٿ رکندي چيو.
”ڳالهه دراصل اها آهي ته!“ پِرهه آڪاش جا هٿ ڪلهن تان لاهي پنهنجي هٿن ۾ پڪڙيندي ٻيهر رڪجي ويئي.
”مٺڙي! ڳالهه ڇا آهي؟ ڪو معاملو مسئلو ته ناهي نه! ڳالهه کولي ٻڌاءِ پليز!.“ آڪاش سامهون رکيل ڪرسي تي ويهندي چيو.
”آڪاش منهنجي رزلٽ اچي ويئي آهي ۽ آئون تمام سٺين مارڪن سان پاس ٿي آهيان.“ پِرهه آڪاش کي ٻڌائيندي چيو.
”واهه جانان! اهو ته تمام خوشي جي ڳالهه آهي. ان ڳالهه ٻڌائڻ ۾ ايڏي پريشاني ڇو ٿي رهي هئي؟.“ آڪاش خوشي مان سندس پيشاني چمندي چيو.
”آڪاش بابا چوي ٿو ته آئون آمريڪا جي ڪنهن يونيورسٽي ۾ اسڪالرشپ لاءِ اپلاءِ ڪريان ۽ ”آئيليٽس“ جي تياري لاءِ ڪراچي جي ڪنهن اداري ۾ داخلا وٺان جنهن لاءِ مون کي ڪراچي وڃڻو پوندو. پر آئون توکان پري نه ٿي رهي سگهان!“ پِرهه آڪاش جي هٿن کي سوگهو ڪندي اداسي مان چيو.
”اوهه مائي گاڊ! پِرهه خدا سائين ڪيڏو نه اسان تي مهربان آهي. هُن هڪ ئي وقت ڪيڏي نه پلاننگ سان اسان ٻنهي جي ڪراچي وڃڻ جي لاءِ ماحول ٺاهيو آهي.“ آڪاش خوشي مان ڪرسي تان اٿي جهومڻ لڳو.
آڪاش جي ته پريشاني ئي ختم ٿي ويئي هُن کي سمجهه ۾ نه پئي آيو ته هُو پِرهه سان پنهنجي ڪراچي وڃڻ جي ڳالهه ڪيئن سليندو پر هاڻي ته مسئلو ئي حل ٿي چڪو هو.
پِرهه آڪاش جي اهڙي ردعمل تي پريشان ٿي ويئي کيس ڪجهه به سمجهه نه آيو. نيٺ ڪرسي تان اُٿي آڪاش کي ٻانهن مان پڪڙيندي پڇيائين. ”آئون پريشان آهيان ڪراچي وڃڻ تي ۽ تون جهومي رهيو آهين.“
”اڙي منهنجي مٺڙي جانان! آئون پاڻ پريشان هئس ته توکي ڪيئن ٻڌائيندس ته مون کي اداري ترقي ڏيئي ڪراچي اسٽيشن تي مقرر ڪيو آهي. جو توکان پري مون لاءِ رهڻ ممڪن نه هو پر خدا سائين اسان جي سچي پيار کي ڏسندي ٻنهي کي هڪ ئي وقت ڪراچي وڃڻ لاءِ رستو هموار ڪري ڏنو.“ آڪاش پنهنجي خوشي بيان ڪندي چيو.
آڪاش جي ڳالهه ٻڌي پِرهه جي مئل جسم ۾ ڄڻ ساهه پئجي ويو هجي ۽ هُو بهار ۾ نئين ٽڙيل گلن وانگي ٽڙي پئي. مرجهايل چهري تي مُرڪن جا گلاب کڙي پيا ۽ خوشي مان لڙڪ لڙي آيا ۽ هُن ڊوڙي وڃي آڪاش جي ڀاڪر ۾ پناهه ورتي ۽ پيشاني چمڻ لڳي.
”پاڳل اهو روئڻ جي نه پر خوشي مان مرڪڻ جي گهڙي آهي.“ آڪاش پِرهه جون پسيل اکيون صاف ڪندي چيو.
”اهي خوشي جا لڙڪ آهن آڪاش. سچ پچ مولا علي رضه جا لک شڪرانه جو هن اهڙو ذريعو پيدا ڪيو جو پاڻ ٻيئي ڄڻا ڪراچي هونداسين.“ پِرهه ٻيهر آڪاش جي ٻانهن ۾ پاڻ کي جڪڙيندي روئي ويٺي.
”بلڪل مولا علي رضه حق آهي. هوُ انتهائي مهربان آهي. هُن کي پنهنجي پيار جي سچائي جي پروڙ آهي، جنهن نه ٿي چاهيو ته اسين ايئن هڪ ٻئي کان پري رهون.“ آڪاش پِرهه جي پيشاني چمندي چيو.
”بيشڪ!“ پِرهه آڪاش جي ڳالهه جي تائيد ڪندي چيو.
”پر اهو ته ٻڌاءِ ڪراچي ۾ تون اڪيلي ڪيئن ۽ ڪٿي رهنديئن؟“ آڪاش پِرهه کان سوال ڪندي پڇيو.
”ڪراچي ڊفينس ۾ اسان جو پنهنجو فليٽ آهي، بابا بزنس جي سلسلي ۾ ڪراچي ويندو آهي ته اتي رهندو آهي. ڳوٺ جو هڪڙو چاچو فليٽ جي سنڀال لاءِ رکيل آهي، جيڪو بابا جڏهن ويندو آهي ته ماني وغيره به ٺاهيندو آهي ۽ فليٽ جي صفائي وغيره به ڪندو آهي.“ پِرهه آڪاش کي تفصيل ٻڌائيندي چيو.
”پر تون اتي رهنديئن ته اهو چاچو به اتي رهندو ؟“ آڪاش ٻيهر سوال ڪيو.
”نه بابا فيصلو ڪيو آهي ته اسان جي ڳوٺ واري بنگليءَ تي هڪڙي ماسي رهندي آهي جيڪا انتهائي وفادار ۽ پراڻي واسطي واري آهي، اها مون سان اتي ڪراچي فليٽ ۾ رهندي جيڪا منهنجي لاءِ ماني به ٺاهيندي ۽ فليٽ جي صفائي، سٿرائي ۽ سنڀال به ڪندي ۽ اهو چاچو وري ڳوٺ واري بنگلي تي رهندو.“ پِرهه وضاحت سان ڳالهه سمجهائيندي چيو.
”اڇا سهي، سهي، پر ڳالهه ٻڌ!هاڻي اچ رليڪس ٿي ويهه. صبح کان ٽينشن ۾ ڪجهه به نه کاڌو آهي. بک جي ڪري پيٽ ۾ ڪوئا پيا ڊوڙن. پيزا ۽ ڪوڪ آرڊر ٿا ڪيون گڏجي ٿا کائون.“ آڪاش پيزا ۽ ڪوڪ جو آرڊر ڏيڻ لاءِ ٽيبل تي پيل موبائل کڻندي چيو.
”بلڪل مون به ڪجهه نه کاڌو آهي.“ پِرهه معصوم چهرو ٺاهيندي چيو.
ٻنهي جي گُلن جهڙي چهري تي مرڪن جا سترنگي پوپٽ جهرمٽ ڪري مِڙي آيا.