11
”هيلو السلام عليڪم.“ پِرهه فون تي سلام ڪندي چيو.
”وعليڪم السلام.“ آڪاش سلام جو جواب ڏيندي چيو.
”ڪيئن آهيو؟“ پِرهه طبيعت بابت پڇندي چيو.
”مالڪ جا ڪرم آهن، توهان ٻڌايو ڪيئن آهيو؟.“ آڪاش پنهنجا حال ٻڌائيندي سندس حال پڇندي چيو.
”آئون به ٺيڪ آهيان، اڇا ٻيو ٻڌايو؟“ پِرهه ڳالهه وڌائڻ لاءِ سوال ڪيو.
”جيڪو پڇو.“ آڪاش جواب ڏيندي چيو.
”ڇا پيا ڪيو؟“ پِرهه سوال ڪندي پڇيو.
”بس آفيس جو ڪم ڪار ئي پئي ڪيو، ڪا رپورٽ مڪمل ڪرڻي هئي، سو انهي تي ڪم پئي ڪيو.“ آڪاش وراڻي ڏيندي چيو.
”معاف ڪجو، مطلب توهان کي ڊسٽرب ڪيو.“ پِرهه معذرت ڀري لهجي ۾ جواب ڏيندي چيو.
”نه نه اهڙي ڳالهه ناهي، ڪم ڪار پيا هلندا. توهان ٻڌايو ڪيئن ياد ڪيو؟“ آڪاش وضاحت سان گڏ سوال ڪندي چيو.
”بس ايئن ئي دل چيو توهان سان ڳالهائجي، سو ڪال ڪري ورتم.“ پِرهه وضاحتي جملي سان دل کي به گڏ ڪندي چيو.
”اڇا اڇا صحيح.“ آڪاش وراڻيو.
”ڇو منهنجو ايئن ڪال ڪرڻ سٺو نه لڳو ڇا توهان کي؟“ پِرهه سوال ڪندي چيو.
”نه نه مون ائين نه چيو، بس پڇيم پئي ته ڪنهن ڪم ڪار سان فون ڪيو آهي؟“ آڪاش وضاحت ڪندي چيو.
”بغير ڪم ڪار جي به فون ڪري سگهجي ٿو.“ پِرهه وراڻي ڏيندي چيو.
”ها بلڪل ڪري سگهجي ٿو. توهان ٻڌايو ڇا پيا ڪيو؟“ آڪاش پِرهه کان سوال ڪندي پڇيو.
”ڪجهه به نه، ايئن ئي ويٺي هيس، سوچيم توهان سان ڳالهائي وٺان.“ پِرهه پنهنجي ڳالهه ڪندي چيو.
”اڇا اڇا، مطلب فري هئا تنهن ڪري ٽائيم پاس لاءِ فون ڪيو آهي.“ آڪاش هلڪو ٽهڪ ڏيندي چيو.
”نه نه بلڪل به نه، توهان کي لڳي ٿو ته آئون توهان سان ٽائيم پاس ڪرڻ لاءِ ڳالهائي رهي آهيان!؟“ پِرهه جلدي جلدي ۾ وضاحت ڪندي چيو.
”ها... ها... ها... ها .... مون ته مذاق پئي ڪيو، توهان ايترا جلدي سنجيده ڇو ٿي پيا.“ آڪاش شرارت واري انداز ۾ چيو.
”آڪاش توهان ڏاڍا شرارتي آهيو، ٻيءَ جو ساهه ٿا ڪڍي ڇڏيو.“ پِرهه اونهو ساهه کڻندي چيو.
”هڪڙي ڳالهه پڇان؟“ آڪاش پِرهه کان سوال ڪندي چيو.
”جي بلڪل پڇو.“ پِرهه جواب ڏيندي چيو.
”ايئن به صحيح، پر توهان جو مون کي فون ڪرڻ، ڪو ڪارڻ؟“ آڪاش سوال ڪندي چيو.
”چيم نه ايئن ئي.“ پِرهه جواب ڏيندي چيو.
”پوءِ به.“ آڪاش زور ڀريندي چيو.
”مون کي ان ڏينهن توهان آٿت ڏني، منهنجي ڦٽن تي مرهم رکيو، منهنجا لڙڪ اگهيا، مون کي سٺو لڳو.“ پِرهه پيار ڀري لهجي ۾ ڳالهائيندي چيو.
آڪاش جي من ۾ خوشين جا گلاب ٽڙي پيا، ته هُو کيس وڻڻ لڳو آهي. پر پاڻ سنڀاليندي چيائين؛”اهو ته منهنجو فرض هو .“
”هڪڙي ڳالهه چوان.؟“ پِرهه ٻيهر پنهنجائپ ڀري لهجي ۾ پڇيو.
”ها بلڪل چئو.“ آڪاش پڻ گرم جوشي سان وراڻي ڏيندي چيو.
”توهان جو انداز گفتگو، ملڻ جو سليقو، سوچڻ جو لهجو ۽ اخلاق سٺو ٿو لڳي، دل چوي ٿي ته بس رڳو توهان سان ويٺو ڳالهائجي.“ پِرهه دل جي ڳالهه ڪندي چيو.
”اوهه اڇا، پر هڪڙي ڳالهه چوان؟ آئون ايڏو سٺو به ناهيان، ڪجهه ملاقاتن ۾ ايئن مون لاءِ حتمي راءِ نه جوڙي وٺو.“ آڪاش پِرهه کي کلندي جواب ڏيندي چيو.
”عورت انتهائي نفيس ۽ گهري سوچ رکندڙ هوندي آهي، سامهون واري ملندڙ ماڻهو کي سندس نظرن مان سڃاڻي وٺندي آهي، ته هُو ساڻس ڪهڙي نيت سان ملي رهيو آهي.“ پِرهه عورت جي دانائي جو درس ڏيندي چيو.
”خير ايئن به ڪونهي جي ايئن هجي ها ته ”عورت جو عقل کُڙي ۾ هوندو آهي“ جهڙو محاورو نه ٺهي ها.“ آڪاش کيس جواب ڏيندي چيو.
”اهو محاورو ته مرد جي بالاتري واري سطحي سوچ جي پيداوار آهي، باقي اهڙو ڪهڙو شعبو آهي جتي عورت پنهنجو پاڻ نه مڃرايو آهي؟“ پِرهه پنهنجي دليل تي قائم رهندي چيو.
”الا توهان ڪٿان وڃي نڪتا آهيو، ڇڏيو انهي بحث کي ته ڪير بالاتر آهي، پر هڪڙي ڳالهه چوان ڪنهن تي ايئن يڪ ٽڪ اعتبار نه ڪندا ڪيو.“ آڪاش پِرهه کي ڳالهه مٽائيندي چيو.
”اهو به صحيح آهي ته هر ڪنهن تي اعتبار نه ڪرڻ گهرجي، پر ايترو ته مون کي به عقل آهي ته ڪير عزت لائق آهي، ڪنهن کي عزت ڏجي، توهان به انهي ۾ اچو ٿا.“ پِرهه جواب ڏيندي چيو.
”هلو اهو به ٺيڪ، اسان جي به ڪنهن جي نظر ۾ عزت ته آهي.“ آڪاش مسڪرائيندي چيو.
”هرڪو پنهنجي عزت پاڻ ڪرائيندو آهي، تيئن توهان به پنهنجي اخلاق جي ڪارڻ عزت لهڻو ٿا، نه ته منهنجا يونيورسٽي جا ٻيا به ڪيترائي دوست آهن، جن کي ڇڏي ڪري آئون توهان سان ڳالهائي رهي آهيان ته لازمي انهي ڳالهه ۾ ڪو وزن ته ضرور هوندو.“ پِرهه پنهنجي ڳالهه کي وڌيڪ دليل سان سمجهائيندي چيو.
”مهرباني پِرهه، اهو توهان جي ڪرم نوازي آهي.“ آڪاش پِرهه جو شڪريو مڃيندي چيو.
”اوهه، ڳالهين ئي ڳالهين ۾ وساري ڇڏيم ته اڄ منجهند جي ماني منهنجي طرفان گڏجي کائينداسين.“ پِرهه آڪاش کي ٻڌائيندي چيو.
”ماني .! اهو وري ڪهڙي خوشي ۾ ؟“ آڪاش ٿورو حيرت کائيندي چيو.
”بس منهنجي خوشي ۾.“ پِرهه حق جتائيندي چيو.
”اهو توهان تڪليف نه ڪريو، توهان چئي ۽ مون کاڌي.“ آڪاش خوش به ٿي رهيو هو پر معذرت ڪندي چيائين.
”تڪيلف جي ڪهڙي ڳالهه آهي ان ۾، آئون به ته توهان وٽ آفيس ۾ ڪافي دفعا کائي چڪي آهيان ته پوءِ بس گڏجي ٿا کائون.“ پِرهه زور ڀريندي چيو.
”نه نه مون هاڻي ئي ناشتو ڪيو آهي، سو ماني جي طلب ناهي، بعد ۾ کائي وٺندس.“ آڪاش وضاحت ڪندي چيو.
”اهو ته مون کي به خبر آهي ته توهان ناشتو ڪيو هوندو، پر آئون منجهند جي ماني جي ڳالهه پيئي ڪريان جنهن ۾ اڃان ڪافي وقت آهي.“ پِرهه پنهنجي ڳالهه رکندي چيو.
”پر پوءِ به اهو مناسب ناهي ته توهان تڪليف ڪريو.“ آڪاش ٻيهر جواب ڏيندي چيو.
”پر خبر آهي ته ماني ۾ ڇا ٺاهي رهي آهيان؟“ پِرهه آڪاش کي ماني بابت ٻڌائيندي چيو.
”هروڀرو تڪيلف ٿا ڪريو پر ٻڌايو ڇا ٺاهي رهيا آهيو؟“ آڪاش سوال ڪندي پڇيو.
”توهان جي پسند جا سفيد چانور، دال پالڪ، دهي ۽ آلو فراءِ.“ پِرهه چسڪو ڏيندي چيو.
”اها ته سڌي سنئين بليڪ ميلنگ آهي، اهڙو ٿا مينيُو ٻڌايو جو کائڻ کان پهرين ئي وات ۾ پاڻي اچي ويو.“ آڪاش ماني کائڻ لاءِ راضي ٿيندي چيو.
”پوءِ ڇا خيال آهين سائين جن جو؟“ پِرهه سوال ڪندي چيو.
”يار! دال، چانور، آلو ۽ دهي جو مينيُو هجي پوءِ پڇڻ جي ضرورت ئي ڪونهي.“ آڪاش پِرهه کي وراڻي ڏيندي چيو.
”ڪالهه توهان چيو پئي نه، ته توهان کي دال، چانور ۽ آلو فراءِ ڏاڍا پسند آهن، سو انهي ڪري اڄ پنهنجي هٿن سان ٺاهي کڻي اينديس.“ پِرهه آڪاش کي جواب ڏيندي چيو.
”منهنجي خيال ۾ توهان پاڻ ٺاهڻ جي تڪليف نه ڪريو، هوٽل تي هلي کائي وٺنداسين.“ آڪاش کيس منع ڪندي چيو.
”ان ۾ تڪليف جي ڪهڙي ڳالهه آهي، هونئن به ته گهر ۾ ماني ٺهندي آهي، اڄ توهان جي پسند جي ٺاهيندس.“ پِرهه وضاحت ڪندي چيو.
”ٺيڪ آهي، جيئن توهان کي بهتر لڳي.“ آڪاش دل ۾ خوش ٿيندي چيو.
”چڱو خدا حافظ، فون رکان ٿي، مون کي ماني به ٺاهڻي آهي.“ پِرهه گفتگو ختم ڪندي چيو.
”خداحافظ“
منجهند جي ماني پِرهه پنهنجي هٿن سان ٺاهي آڪاش جي آفيس کڻي آئي، جنهن ۾ سڳنڌ سان گڏ پنهنجائپ جو به سواد هو پِرهه خلوص مان آڪاش کي پليٽ ۾ ماني وجهي ڏني ۽ ٻنهي ڄڻن گڏجي ماني کاڌي.