26
ڪار مان لهندي آڪاش ۽ پِرهه هٿ هٿن ۾ ڏيندا سمنڊ جي لهرن جي موجن جو ساهس وٺڻ لاءِ اڳتي وڌي ويا. ٻئي ڄڻا گهمندا گهمندا ڪناري تي ماڻهن جي رش ۽ لهرن جي هُل کي پار ڪنداپري نڪري آيا. هڪ طرف سمنڊ هو، ٻيءَ طرف ڪاٺ جي بئنچن تي ويٺل جوڙا، سامهون پري ڪناري تي گهمندڙ ماڻهو، مٿي وشال نيرو آسمان ۽ چمڪندڙ اڪيلو تنها چندرما! ڀانڀڙاٽيون پائي ڊوڙي آيل هڪ ڇولي ٻنهي جو ٽنگون آليون ڪري ويئي ۽ ٿڌي هوا جي هڪ لهر سبب هُو وڌيڪ ويجهو ٿي پيا. ڪافي دير ايئن پنڌ گهمڻ بعد سمنڊ ڪناري رکيل ڪاٺ جي بئنچن مان هڪ تي اچي ويٺا هئا.
ڪيترن ئي فيمليز کان علاوه نوجوان جوڙا سمنڊ جي لهرن ۾ ڇڙواڳي ڪري رهيا هئا، ته ڪي پاڻي کي ٻُڪ ۾ ڀري هڪ ٻئي تي اڇلائي مستي ڪري رهيا هئا، ته ڪي وري هٿ هٿن ۾ ڏيئي هلڪي روشني جي اوٽ ۾ پيار اوتي رهيا هئا، ڪي هڪ ٻيءَ کي گلاب آڇي رهيا هئا ته ڪي وري مُگري جي گلن جا ڪنگڻ پارائي رهيا هُئا. رات جي وڌندڙ اونداهي ۽ ڪناري تي لڳل ايڪڙ ٻيڪڙ لائٽس جي هلڪي روشني ۾ محبت ڪندڙ دلين جو ڌڙڪو وڌندو ٿي ويو.
سمنڊ ڪناري جي گهلندڙ ٿڌي هوا ۽ محبت ڀرين منظرن پِرهه جا احساس اڀاري وڌا هئا، پِرهه کي برائون جيڪٽ پاتل ۽ آڪاش کي ڪاري رنگ جو ڪوٽ پاتل هئڻ باوجود ٿڌ لڳي رهي هئي ۽ ڪيترن ئي جوڙن کي کيچل ڪندي ڏسي هُو سرڪي اچي آڪاش سان چهٽي ويٺي، ڪناري تي لڳل لائيٽس جي روشنيءَ ۾ چمڪندڙ لهرون مستيءَ سان ڊوڙنديون بئنچ تي ويٺل ٻنهي جي پيرن کي پُسائي ٻيهر موٽي ٿي ويون.ٿڌ جي احساس کي پروڙيندي پنهنجي ٻانهن آڪاش جي ٻانهن مان ورائي سندس هٿ جي پنجڪڙن کي پنهنجهين آڱرين ۾ سوگهو ڪندي ڪنڌ ڪلهي سان لائيندي چيائين.
”آڪاش هلون“
”هاڻي ئي ته آيا آهيون، وري ڪيڏانهن هلون؟“
جهڪي ٿي ويل روشني ۾ هُن بنا ڪجهه چوڻ جي آڪاش جي نيڻن ۾ نهاريو ۽ اکين جي زبان سان دل جي ڳالهه سليندي هٿ چيلهه ڏانهن سوريندي چپن سان هن جي ڳچي، پيشاني، پنبڻين، ڳلن ۽ چپن تي پيار جا چٽ چٽيندي رهي.
آڪاش به سندس ريشمي پشم جهڙي نرم بدن تي محبت جا گل پوکيندي، ڪارونجهر جهڙين اڏول ٽڪرين تان ترڪندي اچي گرم چپن جي ڇانوَ ۾ پناهه ورتي ۽ ٻنهي هٿن ۾ سندس گلابي چهري کي ڀريندي نيڻن ۾ نيڻ ملائي دل جي ڳالهه کي پروڙيندي بئنچ تان اٿيا ۽ اچي فليٽ تي پهتا.
فرش تي وڇايل ميٽريس تي پاڻ کي وڇائيندي پِرهه هيئر ڪلپ کولي ڇڏيو ڄڻ من جي آسمان تي گنگهور گهٽائون گهلجي آيون هيون، آڪاش پاسي ۾ ليٽندي هٿ هٿن جي آڱرين ۾ قابو ڪندي چهرو چمندي لپسٽڪ جي تهه ۾ لڪل سندس ڳاڙهن چپن تي ڊگهي چمي جا نقش چٽيندو پهرين ڳچي پوءِ ڳلن تي محبت جا اڻ مٽ نشان ڇڏيندي چيائين، ”ڪاش وقت اتي ئي رڪجي وڃي ۽ فقط هڪ تون ۽ مان... ها بس تون ۽ مان ..... هي اڪيلائي ... ۽ پيار جي دنيا ....۽ محبت جو هيءَ سفر..... بس هڪڙو طويل سفر... جيڪو ڪڏهن به نه کُٽي ۽ پاڻ ايئن سفر ڪندا رهون“.
آڪاش پيار جا پيچرا اورانگهيندو جڏهن وڃي ڪارونجهر تي پهاڙن تي پهتو ته پِرهه جي چهري تي حياءَ جا رنگ مِڙي آيا هئا ۽ هن ڇِرڪيل هرڻي جيان ڇال کاڌي ۽ چهرو پنهنجن هٿن جي ٻُڪ ۾ لڪائي ڇڏيو. آڪاش پِرهه جي چهري کي سندس هٿن جي ڪڙن مان آزاد ڪري شرم مان بند پيل نيڻن جي پنڀڻين تي پيار ڪندي سندس ٻانهن کي پنهنجي گلي جو هار ٺاهي ڇڏيائين. اڌ کليل دريءَ مان ايندڙ ٿڌڙي هوا جي لهر ٻنهي وجودن ۾ لهرون پيدا ڪري رهي هئي ۽ ٻيئي جسم هڪ ٻئي تي ترڪندا رهيا ۽ محبت جي ڇڙواڳ ڳلين ۾ رولاڪيون ڪندا رهيا ۽ پوءِ پِرهه پنهنجا هٿ وڌائي ميٽريس ۾ قابو ڪري ڇڏيا ۽ ٻيئي وجود سمنڊ جي لهرن جي زد ۾ آيل ٻيڙي جيان لڏندا لمندا رهيا، ڪيترن ئي ساهتن جي واچوڙن بعد لهرون ماٺيون ٿيون ۽ ٻيڙي پنهنجو دڳ وٺندي وڃي ڪناري تي پهتي.