تاريخ، فلسفو ۽ سياست

جيـڏي وڏي سـوچ تيڏي وڏي ڪاميابي

هي ڪتاب جاگيرداراڻي ۽ غلاماڻي نفسيات ۾ پلجندڙ ۽ محرومين جي ڌٻڻ ۾ ڦاٿل ماڻهن کي ان نفسيات ۽ محرومين جي نتيجي ۾ پيدا ٿيل منفي ۽ ڇسي سوچ کان آجو ڪرڻ جو هڪ بهترين رهنما آهي.
هي ڪتاب وڏي سوچ سوچڻ جي رهنمائي ڪري ٿو جنهن سان ماڻهوءَ جي سوچ وشال بڻجي ٿي، هو ڪائناتي سوچ جو انداز اپنائي ٿو ۽ وڏي مقصد لاءِ جيئڻ جي راهه تي هلڻ جو روادار بڻجي ٿو.
Title Cover of book جيـڏي وڏي سـوچ  تيڏي وڏي ڪاميابي

ذهانت کان محروميءَ جي علاج جا ٽي طريقا

1. ڪڏهن به پنهنجي ذهانت کي گھٽ نه سمجهو ۽ ٻين جي ذهانت ۾ گھڻو ڌيان نه ڏيو. پنهنجو پاڻ کي ڪڏهن به گھٽ ملهه تي نه وڪڻو. پنهنجي توجهه ۽ ڌيان کي پنهنجي ڪم تي مرڪوز رکو. اوهان کي پنهنجن معاملن کي اڪلائڻ جي لاءِ گھڻن ذهنن جي ضرورت ناهي، بلڪه پنهنجي ذهن جي طاقت کي استعمال ڪريو. پنهنجي ذهانت جي درجي بابت ڳڻتيءَ ۾ پوڻ بدران پنهنجي ذهن کي قابو ۾ رکو.
2. روزانو ڪيئي ڀيرا پنهنجي ذهن ۾ ورجايو ۽ دهرايو ته منهنجي ذهانت کان وڌيڪ اهم منهنجو رويو آهي. ڪم جي دوران ۽ پنهنجي گھر ۾، پنهنجي رويي کي مثبت رکو. انهن سببن تي غور ۽ ويچار ڪريو، جن سان اوهان جو رويو بهتر نه ٿي رهيو هجي ۽ انهن سببن تي سوچيو جن سان اوهان جو رويو بهتر ٿي رهيو آهي. پنهنجي ذهانت کي مثبت عمل جي لاءِ استعمال ڪريو. پنهنجي ذهانت کي ڪاميابيءَ جي لاءِ استعمال ڪريو نه ڪي ناڪاميءَ جي لاءِ.
3. ياد رکو ته سوچڻ جي اهليت جي اهميت، حقائق جي يادائشت جي اهميت کان وڌيڪ آهي. اوهان پنهنجي ذهن کي نون نون منصوبن جي تخليق جي لاءِ استعمال ڪريو، ته جيئن اوهان پنهنجي ڪاميابيءَ جي لاءِ بهتر رستو ڳولهي سگھو.
پنهنجو پاڻ کي چئو........ ڇا مان پنهنجي ذهن کي تاريخ ٺاهڻ جي لاءِ استعمال ڪري رهيو آهيان يا وري رڳو ٻين ماڻهن جي جوڙيل تاريخ جو رڪارڊ رکڻ جي لاءِ استعمال ڪري رهيو آهيان.
مان گھڻو پوڙهو آهيان يا گھٽ عمر وارو، انهيءَ ڪري ڪجھ نه ٿو ڪري سگھان. اها عمر جي محروميءَ جي بيماري آهي. انهيءَ ناڪاميءَ جي بيماريءَ جي لڳڻ ۾ ڪنهن خاص عمر جي ضرورت ناهي، يعني پوڙهائپ ۽ گھٽ عمر، ٻئي انهيءَ بيماريءَ جو شڪار ٿي سگھن ٿا.
اوهان مختلف عمر جي ماڻهن کي چوندي ٻڌو هوندو ته انهن جي ڪارڪردگي معمولي ڇو آهي؟ اهي جواز ڄاڻائيندا ته اهي گھڻا پوڙها آهن يا ننڍي عمر جا آهن. انهيءَ معذوريءَ جي ڪري هو بهتر ڪارڪردگي سرانجام نه ٿا ڏئي سگھن. بدقسمتيءَ سان حقيقت ۾ تمام گھٽ ماڻهو آهن، جيڪي پنهنجي عمر کي ڪاميابيءَ جو جواز ناهن بڻائيندا. ڇو ته عمر جي محروميءَ جي ڪري هزارين ماڻهن پنهنجو پاڻ لاءِ ڪاميابيءَ جا دروازو بند ڪري ڇڏيا آهن. اهي سمجهن ٿا ته فلاڻي ڪم جي لاءِ سندن عمر موزون ناهي، انهيءَ ڪري اهي ڪوشش به ڪو نه ٿا ڪن.
عمر جي محروميءَ جي بيماري ۾ مبتلا گھڻا ماڻهو اهو چوندا آهن ته ”مان ڏاڍو ڪراڙو آهيان“ اها بيماري ڏاڍي پيچيده آهي. ٽيليويزن تي ڏيکاريو ويندڙ فڪشن انهيءَ بيماريءَ کي اڃان وڌيڪ وڌائي ٿو ڇڏي. جيڪي ماڻهو نوڪري ڇڏي چڪا آهن، اهي ٻيهر نوڪري انهيءَ ڪري حاصل نه ٿا ڪري سگھن جو اهي گھڻا ڪراڙا ٿي چڪا آهن.
ڊرامن ۽ رسالن جي آرٽيڪل جو موضوع ”اوهان جوان ڪيئن ٿي سگھو ٿا“ نهايت مقبول هجن ٿا. جڏهن ته انهيءَ ۾ حقائق ته هوندا ئي ناهن. تنهنڪري اهي ڊراما ۽ رسالا ماڻهن جي ذهنن کي پريشان ڪري منجهن عمر جي محروميءَ جي بيماريءَ کي وڌائي ڇڏين ٿا.