ڇا سٺي تقرير ڪري سگھجي ٿي؟
ان جو سادو سودو سبب هي آهي ته ڪيترائي ماڻهو معمولي ۽ ننڍين ڳالهين تي ڌيان ڏئي وڏين ۽ اهم ڳالهين کي نظر انداز ڪري ڇڏيندا آهن. جڏهن تقرير جي تياري ڪندا آهن ته پنهنجو پاڻ کي هدايت ڏيندا آهن ته جڏهن مان تقرير ڪرڻ شروع ڪريان تڏهن بلڪل سِڌو بيهندس. مان هيڏان هوڏانهن به ڪو نه نهاريندس ۽ نه ڪي هٿن جا اشارا ڪندس يا هٿن کي هيڏانهن هوڏانهن ڪندس. ماڻهن کي معلوم ٿيڻ نه ڏجي ته مون تقرير جا ڪي نوٽس به ٺاهيا آهن. مون کي گرامر جي غلطي به ناهي ڪرڻي، مان وڏي واڪي ڳالهائيندس پر وڏو آواز به ٺيڪ ناهي وغيره وغيره.
پر جڏهن مقرر تقرير ڪرڻ جي لاءِ بيهندو آهي ته ڇا ٿيندو آهي؟
جيئن ته هن پنهنجو پاڻ کي بيشمار هدايتون ڏنيون هونديون آهن، انهيءَ ڪري هو گھٻرائي ويندو آهي. پنهنجو پاڻ کان پڇندو آهي ته ڇا مان ڪا غلطي ته ڪو نه ڪري رهيو آهيان؟ پر پوءِ ان جو ڌيان ننڍين ۽ غير اهم ڳالهين ڏانهن هليو ويندو آهي. وڏين ۽ اهم ڳالهين ڏانهن سندس توجهه هٽي ويندو آهي جڏهن ته وڏيون ۽ اهم ڳالهيون ئي ڪنهن کي سٺو مقرر بڻائي سگھن ٿيون.
هڪ سٺو مقرر ڪڏهن به اهو ناهي سوچيندو ته کيس سڌو بيهڻ گھرجي يا کيس گرامر جون غلطيون ڪرڻ گھرجن يا نه.... ۽ حاضرين سندس بابت ڇا ٿا سوچين. جڏهن ته اسان جي ملڪ جي اعليٰ درجي جا مقرر به ننڍيون وڏيون غلطيون ڪري ويندا آهن بلڪه ڪنهن وقت ته اهي اڻ وڻندڙ غلطيون به ڪري ويندا آهن.
سڀني ڪامياب مقررن ۾ هڪ ڳالهه گڏيل هوندي آهي ته ”اهي ڪجھ چوڻ چاهيندا آهن ۽ انهن جي شديد خواهش هوندي آهي ته ٻيا ماڻهو سندن ڳالهه نهايت ڌيان سان ٻڌن“
عوام جي آڏو تقرير ڪرڻ وقت معمولي ڳالهين تي ڌيان نه ڏيو.