پانڌي آهي پيار جو ــــ سائر حسين
هڪ هنڌ چوي ٿو.
مون پيءُ ڪٺو امان به ڪٺي ۽ ڪٺو قبيلو
سائر ملي جو ذات هڪائي ، ۽ پارسائي
اگهاڙپ بک ڪڏهن آخر ڍڪيندي
ننگو دنيا ڪري مونکي ڇڏيندي
هن بند ۾ پنهنجي زندگيءَ جي ترجماني ڪيڏي سندر انداز ۾ پيو ڪري.
وصل جي خلش پئي چڀي مون ۾
مان صدين کان ڇپي رهيو آهيان
هجر ۾ مان ٻري ٻري هاڻي
ميڻ وانگر اجهي رهيو آهيان
تصورن ۾ وري محبوب کي ڏوراپو هن طرح ٿو ڏي.
ڪر ياد سياري جا لمحا
ڪو سرد پهر جو تير هنيئي
هن ڪونج جيان وڇڙي دل کي
سڏڪن جي ثمر جو تير هنيئي
قومي جذبي کان به سائر حسين خالي ناهي .
پاڻ سائر گهرون ٿا آزادي
سنڌ جو تذڪرو وٺي هلجي
شبابي قرب کي هن طرح ياد ٿو ڪري.
هوءَ ٿي جواڻ هن ڳوٺ ۾
اڄ به آب تاب ۾ ٿي رهي
سچي سنڌي ٿيڻ لاءِ نرالي انداز ۾ تمنا ڪري ٿو.
سنڌ کي ڏي وري ڀٽائي تون
يا خدا هي وڏو سوال نه آ
يا وري
هي مسافر ٻوڏ جا ڀٽڪن پيا
تن کي ٻچڙن سان سڏي کارائجي
هي پنهنجي غم کي محبوب جي ڀاڪر ۾ اچي ختم ٿو ڪري.
منهنجي ماضيءَ جو هندورو
ڀاڪر تنهنجي منجهه لڏي ٿو
ڇا ته فڪر جي گهرائي آهي. سندس فڪر جو اندازو هن بند مان لڳايون ٿا.
آنءُ اڏري وڃان ٿو خيالن ۾
تنهنجي يادن جو ڍير اڀ تي آ
فراق جي حالت جو اندازو وري هن طرح سان ڪري ٿو.
هن ڪونج جيان وڇڙي دل کي
سڏڪن جي ثمر جو تير هنيئي
سائر حسين شاعريءَ جو اهو موتي آهي جيڪو ڪهڙي به حالت ۾ پنهنجو رنگ ۽ روشني اجاگر ڪري ٿو.
ربط ۾ باڪمال آهي . تسلسل هن جي هر غزل جي سڃاڻپ آهي. رڌم ۽ روانيءَ جي سيلاب ۾ سائر حسين اهو ڪجھ چئي ويندو آهي جيڪو شايد ٻي ڪنهن کي ڪافي دير سان خبر پئي. ٻوليءَ جي لطافت جو هي وڏو ڄاڻو آهي.
سندس شاعريءَ ۾ فقط عشق مجاز ناهي بلڪه قوم کي پيغام پڻ آهي. هو تمام برجستو ڪوي آهي. هر بحر تي مڪمل ڄاڻ رکندڙ آهي. مطلع کان مقطع تائين ڪٿي به جهول نه رکندڙ هي شاعر سنڌ جو سهڻو شاعر آهي.
شال سلامت هجي ـ آمين ـ
پير بها سرهندي صاحب ـ مٽياري
19.06.2012