بي رخيءَ تنهنجي ۾ ٿي ديد ڏکاري آهي
ڄڻ ته صحرا جي اڳيان دل ٿي اڃاري آهي
زهر سقراط جو پيتو ته سبب ڪو هوندو؟
سوچ حافظ جي مون ٽهڪن ڏي اڏاري آهي
گهر ۾ ڪالهاڪون ڪني ڪاٿي چڙهي ير آهي
ٿي ٻچن ساڻ امڙ ڀي ته بکاري آهي
هو چون ٿا ته محبت ۾ خواري آهي
عشق جي آئون هٿان ئي ، جا اجاري آهي
ڪيترو پاڻ سنواري مان هلان دنيا ۾
زندگي ڪاٿي ملي ابدي؟ اڌاري آهي
صرف ميهار تماشو نه ڏٺو ٿي سائر
پنهنجي سهڻيءَ سان حياتي ئي اڪاري آهي