ويئي کڄي ساٿي هٿن مان پنڌ ڏورين ڇو نه ٿين؟
ڏياچ وانگر مرد ٿي سر پنهنجو گهورين ڇو نه ٿين؟
آءُ تو مان هاڻ اڏري اڀ تي آهيان رسيو
ڪنهن لغڙ جي ڏور وانگر پو به سورين ڇو نه ٿين؟
قيد ڪوٽن ۾ اچي ٿيو آن خبر ساري اٿئي
حوصلي سان هي مگر تون ڏاڍ ڏورين هو نه ٿين؟
ساز صوفين جا ٿيس جهيڻا ڏنو روئي سرن
تار دل جي لوز ٿي وئي چنگ چورين ڇو نٿين؟
مان دري تنهنجي تي ڏيئي جيئن ٻرندو ٿو رهان
تون هوا ٿي ؟ يا ٻيو، پر حال اورين ڇو نٿين؟
هر قدم تي آ رڪاوٽ هر قدم تي آ جبر
واٽ هي تون رهزنن جي نيٺ ڀورين ڇو نٿين؟
اڻ تريو آهيان اوهان ۾ مان تُرڻ ٿو چاهيان
پنهنجي تون چاهت جي تارازيءَ ۾ تورين ڇو نٿين؟
هي وڇوڙن جا وڳا چنبڙي لڱن تي هن پيا
وصل جي ڪينچيءَ سان سائر سي ڪورين ڇو نٿين؟