چنڊ منهنجو وڳو آهي
فلڪ تي هو اجهو آهي
مان اگهاڙو وڻن وانگر
واءُ ٽوڙيو وڳو آهي
پاپ پوڙها ٿي پيا آخر
ٿيو قدم پڻ جهڪو آهي
آڱريون ڪيئن نه هي مرڪن
تو ڏنو جو ڇلو آهي
پيٽ منهنجو بکارو هي
بک سهي ٿيو پڪو آهي
مهڪ ٿي باغ جي سائر
ڪو ڦٽي پيو سلو آهي
سائر حسين جي شاعريءَ ۾ پنهنجو رنگ آهي، هن جي رنگن جي ٻولي بہ نرالي آهي ۽ هن جي خيالن جو ڪينواس بہ آرٽيفيشل ناهي، رنگ برنگي خيال هن جي برش مان ٻڏي، احساسن کي پينٽ ڪن ٿا تہ اهڙي تہ شاندار تصوير ٿي جڙي پوي. سائر شاعريءَ ۾ نہ صرف پنهنجو درد بيان ڪيو آ پر پوريءَ سنڌ جو درد بہ بيان ڪيو آهي. سائر جي شاعريءَ ۾ درد، عشق، وڇوڙو، وصل، سنڌ سان محبت، بک، غربت، اميري، پيري، فقيري مطلب تہ هر موضوع سمايل آهي.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو