سائر کي ڪير نه سڃاڻي
اهڙن اندر جي اڌمن کيس شاعريءَ جي ڏات ڏيئي “حسين علي” مان “سائر حسين” بڻائي ڇڏيو .....
سائر جي اندر مان نه صرف پنهنجي پيڙائن جا لفظ ٽوھ ڦٽي نڪرندا آهن پر ڌرتيءَ لاءِ به وقت بوقت خيال کنڀين وانگر ڦوٽهڙو کائيندا آهن ، هو جڏهن ڌرتيءَ ڄاين تي هڪ نظر وجهي ٿو ته اهي کيس ڪنهن خنجر کان گهٽ نظر نٿا اچن، جن کي نينڍ ڏئي چوي ٿو ته
خنجر خنجر ماڻهو سارا
جهنڊا آڻيو ڀائر سارا
سائر جي پنهنجي اڌمن کان سواءِ هن ۾ هڪ عاشق به رهي ٿوجيڪو کائنس لکرائي ٿو.
تنهنجي زلفن ۾ وري جڪڙجي وڃان
ڏوھ ان ۾ شل مٺي پڪڙجي وڃان
هن کي زندگيءَ م ايترا ته درد مليا آهن جو هو درد لاءِ به دعاڳو بڻجي کيس اڃان به جيئڻ جون دعائون ٿو ڪري.
درد جيئندو رهين سدائين تون
ڏسِ ڪٿان تو ڄمار آندي هئي؟
سائر جتي هڪ سٺو شاعر آهي اتي سندس اندر ۾ هڪ شديد ڪمزور پهلو به آهي، جيڪو مٿس فاتح آهي، ڪڏهن ڪڏهن ڪي اهڙيون ڳالهيون ڪندو آهي جو سندس کنڊ مصريءَجهڙا دوست به کائنس نفرت ڪرڻ شروع ڪندا آهن، جڏهن اهڙي ڪيفيت جي ڄار ۾ ڦاسندو آهي ته کيس پنهنجي انا جو ڪوريئڙو ٽڪڻ شروع ڪندو آهي، ۽ هو انهيءَ مان نڪرڻ جي ڪوشش ڪندي به نڪري نه سگهندو آهي.
ميجر امداد سهتو ــــ ٺارو شاهه