هن ڪهاڙيءَ کان ڊڄي ٿڙڪڻ لڳو
هي وڻن جو روح آ تڙپڻ لڳو
وقت کان اڳتي ويس نڪري صفا
وقت بيهي پوئتي سهڪڻ لڳو
هڪ چميءَ جي ڳالھ مون آهي ڪئي
مک پرينءَ جو هي صفا ٻهڪڻ لڳو
ننڊ ۾ تو مسڪرايو هو جڏهن
هر ستارو عرش تي مرڪڻ لڳو
پيار تنهنجو ئي زليخان هو سڏيو
عشق يوسف منهنجو ٿي پرچڻ لڳو
اڄ ملڻ جي موڙ تي ڇا لئِه ڀلا
لڙڪ اکڙين ۾ هيو جرڪڻ لڳو
موت منهنجو مامرو بنجي ويو
موت منهنجو همسفر بڻجڻ لڳو
ڀاڪرن جو بسترو خالي ڏسي
سار جو ساگر وري اٿلڻ لڳو
قلم تنهنجي سونهن مان ٻوڙي پرين
شعر سائر توتي آ سرجڻ لڳو