پکين جو وڻن تان ٽٽو ڀروسو
وٽن ٽاههَ جو ڪنهن مڪو ڀروسو
وڃي علم جي پوک وڌندي هتي
سجاڳيءَ جي گل جو ڦٽو ڀروسو
ڄميا جيئن ئي بي وڙا آدمي
هٿان تن جي آهي ڪٺو ڀروسو
بکي ٿي امڙ بک ۾ وڪڻي ٻچا
خدائي کان آهي رٺو ڀروسو
هيو پنهنجو منزل تي پڄڻو ، مگر
وڃين ڇو آ اڌ ۾ کٽو ڀروسو؟
غزل منهنجا سائر رکن ٿا جدت
اٿم شاعريءَ تي سٺو ڀروسو