هوا گهر گهڙي پئي سڄڻ جي الا ڙي
سندس سونهن ڊاهيو وڃي ٿي صفا ڙي
هوائن جي جهونڪن ڪيس بت اگهاڙو
اسان جي اڱڻ جا ٿيا لڱ ننگا ڙي
بڻائي مان توکي ڇڏيان پنهنجو سائين
ڪٿان آڻيان آنءُ اهڙي ڪلا ڙي
ڪري سفر هر ڪو هتي ٿو زميني
هلي اچ گهمون اڄ خدا جي خلا ڙي
ڪري روز حملا ٿو مارِي پکين تي
ٿي ويچارڙن کان به ڪهڙي خطا ڙي
جوانيءَ اوهان جيءَ جو اُڀري پيو سِجُ
وري تنهنجي جوڀن جي ٿيندي مسا ڙي
اسان نا اميديءَ کي سائر ڪُٺو ڀي
تڏهن ڀي اميدن جا سَڀَ هڏَ ڀڳا ڙي!!