روپ ڪينجهر جو ، ڪا راڻي مون ڏٺي
رڇَ ڪلهن تي ۽ مهاڻي مون ڏٺي
ٿي اياڻي هُن پٺيان ڊُڪندي رهِي
ڪو نه پنهنجي دل سياڻي مون ڏٺي
رات تنهنجو بدن چمّي چنڊ وِيو
سا سندس عادت پراڻي مون ڏٺي
رنج ٿيندا ٿي ويا رنجن پٺيان
ڪو نه رنجن جي پڄاڻي مون ڏٺي
مان ته سائر ٿي رڻن ۾ ئي رُليس
ڪو نه پنهنجي اُڃ اجهاڻي ، مون ڏٺي